Έλληνες και Τούρκοι

Κάθε γενίκευση για το πώς είναι οι Τούρκοι και οι Έλληνες είναι εξ ορισμού εσφαλμένη. H προσωπική εμπειρία έχει ανεκτίμητη αξία και ομολογώ ότι στέκομαι με σεβασμό και χωρίς διάθεση κριτικής απέναντι σε ανθρώπους με μνήμες που συχνά έχουν αποχρώσεις μίσους και οργής για όσα πέρασαν, απορροφώντας με ορθάνοιχτα αυτιά και ανυπομονησία το λόγο τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αποτελεί τεκμήριο και περιγραφή της εμπειρίας όλων των μελών της ομάδας και ακόμη λιγότερο της αντικειμενικής πραγματικότητας (εάν υπάρχει κάτι τέτοιο).

Έλληνες και Τούρκοι, μπορεί να είναι όμοιοι και διαφορετικοί, όπως και όσο είμαστε όλοι, ακόμη και τρεις άνθρωποι σε ένα δωμάτιο. Αυτό όμως που μοιάζει σαν καθρέφτης ο ενός του άλλου, είναι οι εθνικισμοί των δύο χωρών. Είναι αξιοσημείωτο πώς, μετά από έναν αιώνα ανθρωπιστικών και οικονομικών καταστροφών, τραγωδιών και χαραμισμένων ζωών από κάθε πλευρά του Αιγαίου - ακριβώς εξαιτίας αυτών των εθνικισμών και με τα λόγια και τα έργα των πλειοδοτών τους - αυτοί παραμένουν ζωντανοί, δημόσια χρηματοδοτούμενοι και έτοιμοι να αναζωπυρωθούν. Όταν μάλιστα η σπίθα λαμπιρίζει και πάλι μέσα σε εποχές έντονης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης, αυτό δεν μοιάζει τυχαίο και αυθόρμητο.

Αναζητώντας τον επόμενο αποδιοπομπαίο τράγο και το δαίμονα που θα ενσωματώνει και θα επωμιστεί την οργή για όσα μας σέρνουν στην άβυσσο της κοινωνικής καταστροφής, η «κοινή γνώμη», σαν πυξίδα που ψάχνει ζαλισμένη τον βορρά, προσανατολίζεται από το μετανάστη και τον ξένο, στον Γερμανό «δυνάστη» και στον «παραδοσιακό» «τελετουργικό» εχθρό, Τούρκο.

Προϋπόθεση για την «επαναπροσέγγιση των λαών» είναι η αναζήτηση και αναγνώριση της αλήθειας. Ποιας αλήθειας όμως; Της «ιστορικής»; Εκείνης που γράφουν όσοι νικούν ή αλλάζουν κατά καιρούς όσοι εφήμερα επικρατούν;
Ίσως, ξεκινώντας ακριβώς από την αφήγηση των γεγονότων από όσους τα έζησαν. Όχι ως περιγραφή της τότε πραγματικότητας, αλλά ως την πρόσληψή της από τους τελευταίους. Με επίγνωση ότι η γενίκευση είναι εξ ορισμού ανακριβής και αλλοιωμένη από συναισθηματικά φορτία. Συνειδητοποιώντας όμως και ότι αυτή είναι αναμφισβήτητα μια πραγματικότητα που οι άνθρωποι βίωσαν στο πετσί τους μέσα από το συναισθηματικό τους κόσμο και την κατανόηση. Σαν ψηφίδες μπορούν να σχηματίσουν αδρές ή πιο ευκρινείς γραμμές της ιστορικής εικόνας. Ή καλύτερα, όσων θα βλέπαμε με τα δικά μας μάτια και καρδιά εάν είμασταν εκεί τη στιγμή των γεγονότων.

Η μονομερής ή αμοιβαία δολιοφθορά του φυσικού πλούτου στις δύο πλευρές του Αιγαίου αποτελεί ακόμη ένα επεισόδιο εθνικιστικού λόγου και δράσης. Η σημαντική στατιστική σχέση των πυρκαγιών με τον εκλογικό κύκλο στην Ελλάδα (οι πυρκαγιές σε αριθμό και καμμένες εκτάσεις εμφανίζουν κορυφώσεις-peak τις χρονιές με εκλογικές αναμετρήσεις) αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο για προβληματισμό. Ακόμα και αν η ανακίνηση του ζητήματος εμμέσως έχει σκοπό να προσανατολίσουμε τη μήνιν μας στους γείτονες (και αυτό μπορεί να ενδιαφέρει κάποιους τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία), αξίζει να απαιτήσουμε και να αναζητήσουμε την αλήθεια. Πόσο μάλλον όταν οι εξοπλισμοί μαζί με την εξωφρενικά εκτεταμένη φοροδιαφυγή αποτελούν, μετρήσιμα, βασικούς παράγοντες εκτίναξης του χρέους, αλλά και τους μόνους τομείς από τους οποίους δεν αναμένονται/υπολογίζονται δημοσιονομικά οφέλη, ακόμη και εν μέσω πλήρους δημοσιονομικής κατάρρευσης.

Ακριβώς σήμερα, που εκατομμύρια Έλληνες, έκοντες και άκοντες έρχονται κατάφατσα με την αυτογνωσία, είναι σημαντική ευκαιρία να ανασηκωθεί το πέπλο των μυστικών κονδυλίων και των ενεργειών, μη δημοκρατικών, αδιαφανών επιλογών μη εκλεγμένων ομάδων στο όνομα (σε βάρος;) του εθνικού συμφέροντος: δηλαδή του συμφέροντος όλων ημών και καθενός ξεχωριστά.***

* Διευθυντής του i-RED

** Περί προσωπικής εμπειρίας και αφηγήσεων: ο γράφων προέρχεται από οικογένειες προσφύγων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης και έχει ακούσει πολλές και διαφορετικές ιστορίες για Τούρκους και Έλληνες. Επιπλέον, κατά τη στρατιωτική του θητεία διαπίστωσε ιδίοις όμμασι ότι ο τότε κυρίαρχος λόγος περί παραβιάσεων του εναέριου χώρου δεν αντιστοιχούσε καθόλου στην πραγματικότητα.

*** το πώς ακριβώς μπορεί να γίνει αυτό άπτεται του κρίσιμου σημερινού ερωτήματος για το πώς ακριβώς θα (αν)οικοδομηθεί μια δημοκρατική κοινωνία στην Ελλάδα μέσα από ένα ομιχλώδες τοπίο με ερείπια και παλάτια-γιαπιά, και φυσικά είναι μια μεγάλη συζήτηση (που δεν γίνεται ή αποφεύγεται).

Προηγούμενα άρθρα του Μίλτου Παύλου
 

Τι μπορούμε να μάθουμε από τη Νορβηγία;

 Αν η φοβερή τραγωδία στη Νορβηγία, ως κορυφή ενός σκοτεινού αργού και τρομακτικού παγόβουνου, μπορεί να μας διδάξει κάτι ενόψει της σύγκρουσης με το τελευταίο, αυτό είναι δύο πράγματα:
1. Μισό αιώνα μετά από μια από τις χειρότερες εμπειρίες της ανθρωπότητας, μισανθρωπικές αποκρουστικές απόψεις, ιδεολογήματα-σκουπίδια και αναζωπυρωμένα φασιστικά και ναζιστικά συνθήματα εκφέρονται πλέον χωρίς κανένα δισταγμό ή ντροπή. Διεκδικούν δε πολιτική αναγνώριση και ιδεολογική ηγεμονία – και ολοένα περισσότερο επιτυχώς –  οπαδούς και ψηφοφόρους τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όλο και πιο συχνά ο ρατσιστικός λόγος μεταφράζεται και εκδηλώνεται σε φυσική βία και έγκλημα.

• Σε κάποιες χώρες όπως η Ελλάδα, όπου η εφαρμογή του νόμου είναι επιλεκτική ή αδρανής, αυτή ενίοτε εκλαμβάνει τη μορφή καθημερινού κυνηγιού του μετανάστη ή του μελαμψού με πλήρη ατιμωρησία. Όσα παρακολουθήσαμε όλοι στους δρόμους και στις εικόνες των μέσων φαίνεται δεν τα είδε η ελληνική Δικαιοσύνη και η Αστυνομία. Η τελευταία δεν έχει ακόμη διαψεύσει με κανένα στοιχείο την όπως φαίνεται συνεργασία και όχι δίωξη με τα αγελώδη τάγματα ρατσιστικής βίας που σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχαν διωχθεί και διαλυθεί.
• Εδώ και ένα έτος αναλωνόμαστε σε μια παρωχημένη συζήτηση για το αν πρέπει ή όχι η προτροπή και η ενθάρρυνση της ρατσιστικής βίας να διώκεται ή να προστατεύται ως έκφραση ιδεών, έστω και αν υπάρχει σχετικός νόμος από το 1979, έστω και αν αποτελεί εδώ και δεκαετίες στοιχείο του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού.
• Το ελληνικό διαδίκτυο αλλά και ο δημόσιος λόγος ξεχειλίζουν από ρατσιστικό μίσος και υστερικά παραληρήματα, χωρίς την παραμικρή παρέμβαση εισαγγελικής ή αστυνομικής αρχής. Τα νέα παιδιά που σπουδάζουν δημοσιογραφία ή κοινωνική επιστήμη ας διερευνήσουν σε μια εργασία τους τι διακινήθηκε στο ελληνικό διαδίκτυο μετά τις επιθέσεις του Μπρέβικ στο Όσλο. Με έκπληξη θα διαπιστώσουν ότι στη συντριπτική πλειοψηφία, το επίθετο «ρατσιστικ/ο/α» κλπ αναφέρεται – κυρίως στον ωκεανό των blogs – στην «δίωξη» των νεοφασιστικών και ακροδεξιών ιδεών με την αφορμή του Νορβηγού δολοφόνου. H διαστρέβλωση και αντιστροφή της έννοιας του ρατσισμού και η προσπάθεια νομιμοποίησης του μισαλλόδοξου λόγου μίσους είναι κεντρικά στη νέα ευρωπαϊκή δεξιά.
• Η πρωτοφανής οικονομική κρίση και η απάντηση στην οποία κατεδαφίζει το ένα μετά το άλλο, τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους, όπου υπάρχει, και της κοινωνικής συνοχής, ραγδαία καθίσταται μοιραίος αρωγός της επικράτησης δυσανεκτικών και εθνοκεντρικών θολών ιδεολογημάτων: από τους μετανάστες και τους μουσουλάνους στους «τεμπέληδες» έλληνες και στους αληθινούς «κάτι» (όπως οι κυβερνώντες True Finns) η απόσταση είναι πολύ μικρή.

2. Η κοινωνική συνοχή, η ένταξη και η παραγωγική συνύπαρξη των διαφορετικών εθνοπολισμικών και εθνοταξικών ομάδων προς το ιδεώδες μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας που χτίζει και αντλεί ισχύ από το σεβασμό των δικαιωμάτων και τη διαφορά, αποτελεί μια άδεια, ατήρητη υπόσχεση, μια χίμαιρα, κάτι που απομακρύνεται αντί να πλησιάζει στα μάτια των πολιτών και κατοίκων της Ευρώπης.
Κούφια λόγια και ρητορείες, έργα και πράξεις, οικονομικές και αντιαναπτυξιακές επιλογές που παράγουν και προκαλούν ακριβώς το αντίθετο. Πόσο μοιάζει η τρέχουσα διακηρυκτική ευφορία των ανακοινωθέντων για οικονομική ανάπτυξη και ανάκαμψη από την κρίση, διαμέσου της... λιτότητας και διατήρησης ανισορροπιών και ασυμμετριών, με τα ευχολόγια καταπολέμησης του αποκλεισμού και της φτώχειας με καλές προθέσεις πολλών καλών ανθρώπων, με ξύλινες εκφράσεις ενός ευρωλεξιλογίου-μνημείου, και με βαρετές ημερίδες...

• Έτσι, η ευρωπαϊκή ακροδεξιά είναι ισλαμοβοφική , καθώς επενδύει εδώ και μερικά χρόνια το πολιτικό της κεφάλαιο στην υποτιθέμενη πολιτισμική «ασυμβατότητα», αλλά και στην πραγματική αστική υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ζωής των πιο φτωχών στρωμάτων, στο φόβο και στην μη πεπερασμένη ανάγκη για ασφάλεια, δρώντας ως παράσιτο της αντιτρομοκρατικής υστερίας.
• Ωστόσο, κύριος δημόσιος στόχος της είναι οι λεγόμενες πνευματικές «ελίτ», εκείνοι που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ‘άλλων’ «αφ’υψηλού» «στη θεωρία» «χωρίς να ζουν δίπλα και με αυτούς που υπερασπίζονται». Μια σύγκριση με την προχιτλερική ευρώπη θα ήταν αυτό που στα αγγλικά λέμε eye opener. Μας υποδεικνύει όμως επίσης ποιος θα μπορούσε να είναι ο δρόμος ενός μη ζοφερού μέλλοντος.

Όσο δεν δίνονται απαντήσεις και λύσεις στην καθημερινότητα των πολιτών και στην ποιότητα ζωής τους, ιδιαίτερα στις υποβαθμισμένες περιοχές των πόλεων, όσο ο λόγος υπέρ των δικαιωμάτων δεν συνδέεται άμεσα με τα οικονομικά οφέλη της προστασίας των τελευταίων για το κοινωνικό σύνολο, όταν δεν απομένει κενός αλλά συνοδεύεται από πολιτικές και επενδύνσεις στους ανθρώπους, αυτός θα παραμένει αδύναμος και, στην καλύτερη περίπτωση, αδιάφορος για τους Ευρωπαίους που βλέπουν την ευημερία τους να απειλείται ή να καταρρέει.
Χώρες όπως η Ελλάδα έχουν στη διάθεσή τους – αλλά δεν απορροφούν, αξιοποιούν όπως θα μπορούσαν και θα όφειλαν – ικανούς έως άφθονους ευρωπαϊκούς πόρους για την αναστροφή της κατάστασης υποδοχής προσφύγων και ένταξης μεταναστών.
Όσο η Ευρώπη κλείνεται σε ομφαλοσκοπήσεις παραιτούμενη από το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει στην ανάπτυξη και τον εκδημοκρατισμό των χωρών αποστολής μεταναστών και ιδιαίτερα της άμεσης οικονομικής της περιοχής, όπως της Βόρειας Αφρικής, η μετανάστευση θα παίρνει τη μορφή ενός προβλήματος αντί γι αυτό που τις περισσότερες φορές ήταν στο παρελθόν: κοσμογονία και θετικός πολλαπλασιαστής ανάπτυξης και ευημερίας.
Η «περισσότερη» ενοποιημένη και εξωστρεφής οικονομική και κοινωνική Ευρώπη υπό το πρίσμα των συμφερόντων των πολιτών και κατοίκων της, πλέον δεν είναι μια εναλλακτική επιλογή, αλλά μονόδρομος. Η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη βρίσκεται ενδεχομένως σε μια πλήρη αδυναμία συγκρότησης μιας νέας συμφωνίας-«deal» μεταξύ της πολιτικής εκπροσώπησης και της επιχειρηματικής-χρηματοπιστωτικής ισχύος. Ωστόσο, το κόστος είναι τεράστιο και διακυβεύει περισσότερα από όσα νομίζουμε.

Η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία παραβιάζοντας ανοικτές θύρες θα συνεχίσουν να οδηγούν σε περιχαρακώσεις και εσωτερικά σύνορα, τα οποία εδραιώνονται με ανεξάντλητο καύσιμο-τροφοδότη την απόγνωση και την οργή της «κρίσης». Η τελευταία απειλεί να εγκατασταθεί πλέον μόνιμα διαρκώντας περισσότερες γενιές και υπερβαίνοντας το προσδόκιμο επιβίωσης, σε πείσμα όλων των προδομένων δημοκρατικών υποσχέσεων που προσπαθούν μάταια, να αναστήσουν χιλιάδες, αλλά όχι αρκετοί, στη σημερινή Ευρώπη.

* Ο Μίλτος Παύλου είναι Διευθυντής του i-RED
Για περισσότερα σχετικά με τις επιπτώσεις στα δικαιώματα της κρίσης και των επιλογών απόκρισης σε αυτήν, βλ. εδώ την έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού FRA (Δεκέμβριος 2010)
Για τα ζητήματα μεταναστών και μειονοτήτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη βλ. Μετανάστες & Μειονότητες: Λόγος και Πολιτικές,σε επιμνέλεια Παύλου Μ.-Σκουλαρίκη Α, Σειρά ΚΕΜΟ, Βιβλιόραμα, Αθήνα 2010.
Το i-RED συντονίζει το Ευρωπαϊκό Δίκτυο RED κατά του Ρατσισμού & της Ξενοφοβίας το οποίο δημιουργεί ένα σύστημα έγκαιρης ειδοποίησης φαινομένων ρατσισμού και διακρίσεων, αποτελούμενο από 18 οργανισμούς σε 17 χώρες.


Αναδημοσίευση από το protagon.gr

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8106

5 διαπιστώσεις + 5 προτάσεις για τη ρατσιστική βία και το λόγο στην Ελλάδα της μετανάστευσης

1. Η συγκλονιστική βία και βλακεία των δολοφονιών και των επιθέσεων των τελευταίων 3 ημερών μπορούν να συμβαίνουν μόνον όπου απουσιάζει η συντεταγμένη κοινωνία. Είτε μιλάμε για την κεντρική, την αποκεντρωμένη διοίκηση και την αστυνομία, είτε για τα πολιτικά σχήματα, τους δημοσιογράφους και όσουν εκφέρουν δημόσιο λόγο.

2. Υπάρχουν αλλά δεν αποκρίνονται οι μηχανισμοί εκείνοι της διοίκησης που όφειλαν εδώ και χρόνια να πράξουν έστω κλάσμα όσων θα μπορούσαν για να αποφύγουν τη δραματική κατάσταση και ανασφάλεια στην οποία βρίσκονται χιλιάδες έλληνες και μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας.

• Η αδυναμία αξιοποίησης, απορρόφησης  διαθέσιμων ευρωπαϊκών κονδυλίων (πχ. Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων, Ταμείο Επιστροφών, Ταμείο Ένταξης) για τη ριζική μεταμόρφωση του κέντρου της πόλης είναι μόνο ένα από αυτά τα βήματα.

3. Εν προκειμένω δυστυχώς δεν απουσιάζει μόνο η στοιχειώδης λειτουργία της αστυνομίας και του κράτους να προστατεύσει τους πολίτες, αλλά αντιθέτως, οι παραπάνω φορείς δημοσίου λόγου μέσα σε μια απίθανα ανυποψίαστη αφέλεια ή συνενοχή, συμβάλλουν στη βία που εκτυλίσσεται και εντείνεται μπροστά στα μάτια μας. Είτε εκούσια ή ακούσια συνδέοντας το φοβερό φονικό του ΜΚ και ταυτίζοντας αμέσως ή εμμέσως τους φρικτούς εγκληματίες με όλους τους μετανάστες ή/και το μεταναστευτικό φαινόμενο, είτε αδρανώντας απέναντι σε μια εκρηκρική κατάσταση.

• Ας θυμόμαστε στη συζήτηση για την «στάθμιση» ανάμεσα στο ρατσιστικό λόγο μίσους και την ελευθερία του λόγου ότι η κύρωση του πρώτου μπορεί να έχει μεγάλο εύρος και δεν πρόκειται να κλείσει το στόμα κανενός εκτός εάν θέλει να μας ανοίξει το κεφάλι ή να μας σκοτώσει και το έχει καταφέρει στο πρόσφατο παρελθόν...

Δεν έχει επίσης κανένα νόημα ούτε στόχος είναι να μπει ή να μην μπει η ταμπέλα «ρατσιστής» σε πρόσωπα. Ανάλογοι χαρακτηρισμοί είναι εντελώς αδιάφοροι και αφελείς ή με τη σειρά τους εμπρηστικοί. Αυτό που όμως μπορεί να είναι ρατσιστικό είναι ο λόγος μίσους και η βία.
Η ρατσιστική βία μπορεί να υποκινηθεί από ρητές προτροπές όπως εκείνες που κατέκλυσαν το διαδίκτυο των φασιστικών blogs την Τρίτη και προδιέγραφαν τι επρόκειτο να συμβεί, αλλά και από αφελείς ή ίσως και ανυποψίαστες ταυτίσεις-γενικεύσεις.
Η πρώτες είναι εκούσια εγκληματικές και πρέπει να διωχθούν – σύμφωνα και με τις επιταγές της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και τις δεσμεύσεις της χώρας – οι δεύτερες είναι συνήθως ακούσια εμπρηστικές και στόχος της όποιας κύρωσης (εγώ θα έλεγα συμβολικής = 1 ευρώ) θα έπρεπε να είναι η δημόσια συζήτηση και συνειδητοποίηση της εν δυνάμει σχέσης τους με ότι συνέβη και άρα η αποφυγή τους στο μέλλον.

4. Είναι ιστορικά γνωστό ότι το κενό του πολιτισμού και της κοινωνικής οργάνωσης και των νόμων, το καλύπτουν ανταγωνιστικές δυνάμεις και η βαρβαρότητα (συνήθως της ακροδεξιάς ή του οργανωμένού εγκλήματος ή και τα δύο). Αυτή είναι δυστυχώς και η περίπτωση ανάλογων αγελών που λυμαίνονται το υποβαθμισμένο κέντρο και ιδίως της Χρυσής Αυγής, μια οργάνωση η οποία δεν θα υπήρχε καν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς θα είχε τεθεί εκτός νόμου ή θα είχαν συλληφθεί ένα-ένα τα μέλη της από δεκαετίες. Αντίστοιχα, εγκληματικές ομάδες οργανωμένης μικροεγκληματικότητας ή μικροοικονομίας μπορούν να στρατολογούν και να εκμεταλλεύονται όσους εντελώς ανυπεράσπιστούς μετανάστες-πρόσφυγες βρίσκουν στο ιστορικό κέντρο. Όπως κάνουν και όσοι ιδιοκτήτες εκμεταλλεύονται τα καταρρέοντα διαμερίσματά τους σε βάρος όλων, ελλήνων και μεταναστών.

• Τραγικά, η ραγδαία άνοδος και αποδοχή των ακροδεξιών από τους δικαίως απελπισμένους κατοίκους του Άγριου Παντελεήμονα οξύνει και μεγεθύνει αντί να λύνει το πρόβλημά τους. Η σφαγή του μικρού μετανάστη ως αντεκδίκηση στη σφαγή του νεαρού πατέρα βαραίνει στις πλάτες όσων κατοίκων ματαίως πιστεύουν ότι η ακροδεξιά βία ή οι ανόητες και ανέφικτες προτάσεις (π.χ.μαζική απομάκρυνση των εργαζομένων στο μεγαλύτερο μέρος τους, μεταναστών από την Ελλάδα) μπορεί να απαντήσει στην καθημερινότητά τους. Επιπλέον οδηγεί στην εγκαθίδρυση του άβατου της περιοχής τους και στην αποχή της πολιτείας ή όποιων κοινωνικών δυνάμεων και πρωτοβουλιών θα μπορούσαν να την αναβαθμίσουν.

5. Απάντηση στα πραγματικά προβλήματα δεν μπορεί να είναι το μίσος και η βία. Η οργή, ο φόβος και η αγανάκτηση δυστυχώς έχει οδηγήσει στην νομιμοποίησή της στα μάτια μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Αν όλες οι πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν παρέμβουν άμεσα και παιδευτικά, χωρίς εκπτώσεις στα δικαιώματα κανενός και αν η αστυνομία δεν αποκτήσει επιτέλους στοιχειώδη επαγγελματισμό και επιχειρησιακή ικανότητα απομακρύνοντας άμεσα τα αυταρχικά στοιχεία, ας περιμένουμε ακόμη χειρότερες μέρες (πχ. δεν είναι δυνατόν να υποτιμάται η βάρβαρη σφαγή του 21χρονου Μπαγκλαντεσιανού παιδιού στα Πατήσια ή η συστηματική ρατσιστική βία και οι επιθέσεις των ακροδεξιών, λόγω της πρότερης βάρβαρης σφαγής του έλληνα οικογενειάρχη)

Ελάχιστες προτάσεις για τη ρατσιστική βία και τη μετανάστευση:

- Νομοθετική πρόβλεψη για απαγόρευση λειτουργίας οργανώσεων που εκφέρουν λόγο και αναπτύσσουν δράσεις που υποκινούν ρατσιστική βία και μίσος. Η εν δυνάμει πρόκληση βίας μέσω λόγου και δηλώσεων δεν μπορεί να μην υπόκειται σε κυρώσεις, τηρουμένων πάντα των συνθηκών στις οποίες ο λόγος εκφέρεται και την απόκριση που επιδιώκεται, που έχει ή μπορεί να έχει.
- Άμεση συγκρότηση επιχειρησιακά εξειδικευμένης ομάδας/μονάδας της αστυνομίας με ισότιμη συμμετοχή στην ομάδα αλλοδαπών στελεχών με μεταναστευτική προέλευση, και με ειδική κατάρτιση σε παρεμβάσεις σε πολυπολιτισμικές και με ρατσιστικές εντάσεις γειτονιές. Η εμπειρία της Αγγλίας μπορεί να αποβεί πολύ χρήσιμη.
- Ριζική μεταβολή στη λειτουργία της αστυνομικής και δικαστικής δίωξης του ρατσιστικού εγκλήματος υλοποιώντας στην πράξη υφιστάμενες και νέες διατάξεις που έχουν μείνει για δεκαετίες ανεφάρμοστες. Δεν ευθύνεται γι αυτό μόνο η απουσία βούλησης αλλά και η ανετοιμότητα και ανεπάρκεια γνώσεων, μεθοδολογίας και εργαλείων.
- Άμεση ίδρυση επιχειρησιακής υπηρεσίας/μονάδας της κεντρικής διοίκησης που σε συνεργασία με τις αποκεντρωμένες διοικήσεις και τους δήμους και με δυνατότητες διαχείρισης των διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων θα αναπτύξει άμεσα παραμβάσεις σε τοπικό επίπεδο, υλοποιώντας στην πράξη υφιστάμενη νομοθεσία όπως το ν.3907/2011 για το άσυλο και τις πρόνοιες και ανθρωπιστική παρέμβαση για ειδικές ομάδες του μεταναστευτικού πληθυσμού.
- Κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης όπου χρειάζεται (στα σύνορα έχουν ήδη προτείνει διεθνείς εκθέσεις) και λήψη μέτρων προστασίας του μεταναστευτικού πληθυσμού από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και το έγκλημα (στον Έβρο, στην Αθήνα, στα φραουλοχώραφα της Ηλείας κλπ.) σε συνέργεια και από κοινού ενεργοποίηση αρμόδιων φορέων (πχ. αυτοψία ΣΕΠΕ μαζί με ειδική αστυνομία, μεταφραστές και Υπηρεσία Ασύλου-Μετανάστευσης στην Ηλεία κλπ.) με αποκλειστικό γνώμονα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας όλων μας. 

Μόνον τότε θα μπορεί η Ελλάδα να απαιτήσει εύλογα από τους εταίρους της στην ΕΕ να διαμοιραστούν το ανθρωπιστικό βάρος μιας νέας μετανάστευσης που σε καιρούς κρίσης είναι λιγότερο συνδεδεμένη με την απασχόληση, αλλά με την οργή, την απελπισία και το πολιτικο-οικονομικό δράμα που βιώνει η ευρύτερη γεωγραφική περιοχή της Ευρώπης και της Μεσογείου.

Αν υπάρχει επόμενη μέρα σε αυτήν την κρίση, αυτή μπορεί να ανατείλει με φως μόνο αν συμπεριλαμβάνει όλους όσους επιθυμούν να συμβάλλουν θετικά και παραγωγικά στο συλλογικό καλό. Ας μη ξεχνάμε ότι μετανάστες που σπούδασαν ή/και εργάστηκαν στη χώρα – εάν στο μεταξύ δεν διαρραγεί πλήρως η κοινωνική συνοχή - θα αποτελέσουν βασική συστατική αναπτυξιακή δύναμη και συμμέτοχοι μιας τέτοιας ανατολής.

Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 15/5/2011  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6849

Μετανάστες και κρίση

• Πώς προστατεύονται τα δικαιώματα των εργαζομένων (και μεταναστών) σε συνθήκες οξείας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και ύφεσης και ποιες προκλήσεις διαμορφώνουν οι νέες μεταναστευτικές ροές και η διεθνής συγκυρία για την ελληνική κοινωνία;
• Ποιες είναι οι πολιτικές που θα απαντήσουν στα κρίσιμα ζητήματα που αναδεικνεύει η σύγχρονη μετανάστευση στην Ελλάδα; [απασχόληση και κοινωνικό κράτος, ιστορικό κέντρο και αστική υποβάθμιση, σύστημα ασύλου και πρόσφυγες, εξωθημένη εγκληματικότητα και ανθρωπιστική κρίση,  ξενοφοβία και οργανωμένη ρατσιστική βία, ρατσιστικός λόγος και μισαλλοδοξία]

Όπως πρόσφατα ανέδειξε η απεργία πείνας μεταναστών εργατών και ο διαδεδομένος ξενοφοβικός λόγος, η υλοποίηση των πολιτικών με απτά αποτελέσματα για την ένταξη έχει μακρύ δρόμο μπροστά της.

Η κοινωνική συνοχή και οι αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζονται από χρόνια προβλήματα όπως εκείνο της μαζικής μεταναστευτικής εισροής που έχει πλέον λάβει χαρακτήρα έκτακτης ανάγκης χωρίς την απαραίτητη απάντηση από την πολιτεία, λόγω αδύναμης πολιτικής βούλησης και μεγάλων ελείψεων συντονισμού. Η πρόσφατη δημόσια δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων και η Έκθεση του FRA αποτελούν οξείες μομφές και έσχατα μέσα ευαισθητοποίησης.

Ταυτόχρονα, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η εκμετάλλευση υπο- και ατύπως ασχολούμενων μεταναστών χωρίς στοιχειώδη κοινωνική φροντίδα και πολιτικές, συμβάλλει στην προϊούσα υποβάθμιση του αστικού χώρου και οδηγεί σε εντάσεις και ρήγματα στην κοινωνική συμβίωση, καθώς και στην άνοδο ξενοφοβικού, απλουστευτικού και αποπροσανατολιστικού δημόσιου λόγου.

Αν η ένταξη των μεταναστών είναι μέρος ενός μεγαλύτερου διακυβεύματος για την κοινωνία και την ανάπτυξη, η προστασία της εργασίας σε καιρούς κρίσης και ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι η ελάχιστη αφετηρία, ενώ η οικοδόμηση μιας νέας ιδιότητας του πολίτη, ζητούμενο από όλες τις πλευρές και αποφασιστικό βήμα προς το μέλλον.

Δημόσια Συζήτηση – Στρογγυλή Τράπεζα
Η ένταξη των μεταναστών σε καιρούς κρίσης: από την προστασία της εργασίας στην ιδιότητα του πολίτη
Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη -Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο
7 Απριλίου, 17:00-20:00
Υπό την Αιγίδα του Δήμου Αθηναίων
Διοργανωτές: Βρετανικό Συμβούλιο, MPG, i-RED, ΕΕΔΑ

• Σύμφωνα με τη νέα έρευνα MIPEX (Migrant Integration Policy Index) που δημοσίευσαν το Βρετανικό Συμβούλιο και το Migration Policy Group (MPG) (για την Ελλάδα συμμετείχαν το Ινστιτούτο για τα Δικαιώματα την Ισότητα και την Ετερότητα (i-RED) και η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα έχει παρουσιάσει συνολικά την μεγαλύτερη βελτίωση στις μεταναστευτικές ενταξιακές της πολιτικές συγκριτικά με τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως χάρη στη μεταρρύθμιση του Κώδικα Ιθαγένειας.

Στις 7 Απριλίου στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη -Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο ο Δήμαρχος Αθηναίων κ.Καμίνης, η Υφυπουργός Εργασίας κ.Νταλάρα και πολλοί άλλοι συζητούν σε στρογγυλή τράπεζα για όλα τα ζητήματα. (17.00-20.00)
Πρόσκληση-Πρόγραμμα

Αναδημοσίευση από το protagon.gr 7/4/2011

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.draseis&id=6177

Ντροπή και Λύτρωση

Πριν μερικές μέρες μια δημόσια δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (CPT) δεν είπε απλά ότι για εικοστό συνεχές έτος η μεταχείριση κρατουμένων στη χώρα μας είναι εξοργιστικά απαράδεκτη, αλλά ότι η ελληνική πολιτεία ψεύδεται όταν λέει ότι θέλει να αντιμετωπίσει και ότι έχει πάρει μέτρα για να βελτιώσει την κατάσταση.  Λίγες μέρες νωρίτερα μια άλλη Έκθεση (του FRA) επισήμαινε ότι υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με δραματικές συνέπειες για όλους και απαιτούνται ανάλογες και άμεσες λύσεις.
Συνηθίζοντας στις φωνές κριτικής από διεθνή όργανα σχετικά με τις «απάνθρωπες» συνθήκες στους χώρους κράτησης και με τη μεταχείριση μεταναστών και προσφύγων, η ελληνική κοινή γνώμη έχει οδηγηθεί σε μια παρεξήγηση: Πιστεύει ότι αυτή η κριτική αφορά μόνο το «κράτος», με τον ίδιο τρόπο που επί χρόνια το προσλαμβάνει ως μια τεράστια αγελάδα που κρέμεται από τον ουρανό... Πιστεύει επίσης, ότι το πρόβλημα είναι των μεταναστών και κανενός άλλου. Λες και από την εξαθλίωση και το βασανιστήριο ή την εκμετάλλευση του πλησίον δεν κινδυνεύει καθόλου η υγεία, η προστασία των εργαζομένων, η ποιότητα ζωής και η εγκληματικότητα στις πόλεις, και τελικά το μέλλον των παιδιών μας.
Αντιθέτως, η ευθύνη είναι όλη δική μας. Αν ο εκάστοτε υπουργός απλά αγνοεί το πρόβλημα της μαζικής εισροής και ανάγκης λήψης μέτρων υποδοχής και υγειονομικής-κοινωνικής φροντίδας των ταλαιπωρημένων – αν μη τι άλλο για την προστασία της δημόσιας υγείας – το αποτέλεσμα είναι η φρικτή παραβίαση δικαιωμάτων και η κακομεταχείριση μικρών παιδιών, γυναικών και αδυνάμων. Όμως ο υπουργός συνεχίζει μια χαρά να είναι στη θέση του και αγέρωχος να παραπονιέται για την κακή μοίρα της χώρας, την ίδια στιγμή που το μέλλον επιφυλάσσει ακόμη μεγαλύτερες ροές και απαιτεί υπεύθυνες λύσεις. Ναι, όλοι οι Ευρωπαίοι εταίροι πρέπει να μοιραστούν τα βάρη, αλλά όχι πριν η χώρα μας κάνει το αυτονότητο καθήκον της για στοιχειώδη προστασία των ανθρώπων.
Δεν είναι μόνο η δική μας τύχη κακή, που έχουμε αυτή τη διοίκηση, αλλά και της Ευρώπης που θα άξιζε καλύτερους «φύλακες» για να επισημαίνουν τα ερχόμενα και να συμβάλλουν να μεταρρυθμιστεί ριζικά το σαθρό οικοδόμημα της «ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής».
Οι δε κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας, έλληνες και μετανάστες, περιμένουν πότε επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τους υφιστάμενους πόρους για τους μετανάστες (από το Ταμείο Προσφύγων, το Ταμείο Επιστροφών, Ένταξης Μεταναστών και Συνόρων) και διεκδικώντας νέους για αναγκαίες επενδύσεις και αναπλάσεις, ώστε να αναβαθμίσει τη ρημαγμένη γειτονιά τους αντί να την παραδίδει στο έλεος της πιο αλυσιτελούς, απλουστευτικής και τελικά αυτοκαταστροφικής ξενοφοβικής υστερίας.
Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη. Τρεις πόλεις με νέους ανθρώπους, φοιτητές, αυριανούς επιστήμονες και με συλλογικές μνήμες διωγμών, προσφυγιάς και μετανάστευσης. Ε, ας κινήσουν ως τον Έβρο και τα κέντρα κράτησης χωρίς σημαίες και λάβαρα, χωρίς προκαταλήψεις και ιδέες σφηνωμένες στο κεφάλι: οι σπουδάζοντες γιατροί για να φροντίσουν, οι δικηγόροι για να ενημερώσουν και να προστατέψουν, οι κοινωνικοί λειτουργοί για να βοηθήσουν και όλοι μαζί για να βάλουν ένα χέρι για να φύγει αυτή η ντροπή και το στίγμα από το μέτωπο της σημερινής παρακμιακής, αλλά και πανικοβλημένης, αποπροσανατολισμένης ελληνικής κοινωνίας. Ίσως δε να ανακαλύψουν εκεί στα σύνορα, τα δικά τους όρια, τις αιτίες, τα κίνητρα για πράγματα μεγάλα, αλλά και τις θεμελιώδεις αξίες στις οποίες μπορείς, πράγματι, να ριζώσεις μια ζωή που να αξίζει...
Αναδημοσίευση από το protagon.gr
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5914

Επενδύοντας στους ανθρώπους

Απεργίες πείνας με ανάλογα αιτήματα έχουν πραγματοποιηθεί τα προηγούμενα χρόνια και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως στο Βέλγιο. Παντού το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ το ίδιο: οι απεργοί τελικά στα προχωρημένα στάδια της απεργίας και της πλήρους κατάρρευσης της υγείας τους, κερδίζουν μια φιλανθρωπική άδεια διαμονής (για ανθρωπιστικούς λόγους), κάτι που είναι καθ΄όλα συμβατό και επιτρεπτό με τις μεταναστευτικές νομοθεσίες των χωρών υποδοχής.
Στην περίπτωση των 300 η κυβέρνηση έπρεπε πολύ νωρίτερα να διερευνήσει τη δυνατότητα απονομής διαφορετικών καθεστώτων προστασίας στους απεργούς, κατά περίπτωση και με βάση το νομικό πλαίσιο, (όπως έχουν προτείνει 3 σημαντικά διεθνή δίκτυα και το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών) χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος για την υγεία των ανθρώπων αυτών που κανείς δεν θέλει να πάρει στο λαιμό του.

Σήμερα πλέον, είναι επικίνδυνα οριακό και ακραίο να αρνείται να τους δώσει αυτό που ζητούν και εκ των πραγμάτων δικαιούνται: προστασία για ανθρωπιστικούς λόγους (άρ.21.4 του ν.3907/2011). Αν βρεθούν άλλοι μετανάστες να προχωρήσουν σε απεργία πείνας με τον ίδιο στόχο (να καταστρέψουν την υγεία τους για μια άδεια διαμονής), όπως έχει γίνει και αλλού, τότε το πρόβλημα το έχει η πολιτεία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που πρέπει να σκεφτεί να αλλάξει τις πολιτικές της ξεκινώντας από την προστασία της εργασίας και καταλήγοντας στις χώρες προέλευσης (βλ.πιο κάτω).
Άσχετα αν κανείς διαφωνεί – όπως ο υπογράφων - με τη μεθόδευση, την σκοπιμότητα αυτής της επιλογής κινητοποίησης και τελικά μονομερούς θυσίας των μεταναστών στις παρούσες κοινωνικο-δικαιικές συνθήκες (μόλις είχε ψηφιστεί καλύτερο νομοθετικό πλαίσιο για το άσυλο και τους μετανάστες χωρίς χαρτιά), δεν μπορεί παρά να σταθεί με σεβασμό και προβληματισμό μπροστά στον αγώνα των ανθρώπων αυτών. Όχι μόνο για το πάθος και την απελπισία εκείνου που έχει τύχει εκμετάλλευσης για χρόνια και εκτός από αναγνώριση δεν έχει λάβει και στοιχειώδη προστασία ως εργαζόμενος.
Αλλά και γιατί αναδεικνύει σοβαρότατα και οξεία προβλήματα τα οποία αν δεν αναγνωρίσουμε και δεν αντιμετωπίσουμε άμεσα απειλούν όχι μόνο να διαρρήξουν την κοινωνικήν συνοχή και να κατατροπώσουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας, αλλά και να μας στριμώξουν σε ένα ακόμη  αδιέξοδο της σύγχρονης κοινωνικο-πολιτικής μας ιστορίας:

- Δεν νοείται μεταναστευτική πολιτική με κατακερματισμό αρμοδιοτήτων και ανυπαρξία συντονισμού ανάμεσα σε 4 (και ενίοτε 5) υπουργεία, όπως συμβαίνει σήμερα. Επίσης δεν είναι λογικό διυπουργικές επιτροπές ή έστω οιαδήποτε επιχειρησιακή μορφή διαχείρισης προβλημάτων και φαινομένων να υλοποιούνται σε επίπεδο Υπουργών και Υφυπουργών, και να συντονίζονται από έναν(μία)  εκ των δευτέρων. Με όλες τις καλές προθέσεις το σχήμα αυτό είναι δυσλειτουργικό.
- Η σημερινή κατάσταση είναι έκτακτη, επείγουσα – διαφέρει από τη μετανάστευση του ’90 που γνωρίζαμε, σε αριθμούς, μορφή και σε οικονομία υποδοχής - και ενδεχομένως να κλιμακωθεί ακόμη περισσότερο. Δεν νοείται διαχείριση – απάντηση ευνομούμενου κράτους με εργαλεία καθημερινής διοίκησης σαν να μη συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό.
- Ελάχιστη εκκίνηση πρέπει να είναι η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης σε περιοχές όπου οι μεγάλοι αριθμοί εισερχομένων (Έβρος, εδώ και λίγες μέρες Κρήτη) σημαίνουν και μαζικές παραβιάσεις ή αδυναμία προστασίας δικαιωμάτων χιλιάδων, ανάμεσά τους, παιδιών, γυναικών και ασθενών. Η γειτονική Ιταλία προέβη στο αυτονόητο αυτό μέτρο με την πρώτη χιλιάδα Τυνησίων που ξεβράστηκαν στη Lampedusa.
- Σε αυτήν την προσπάθεια διάσωσης του αυτονόητου (να μην πεθαίνουν ή υποφέρουν άνθρωποι, να μην ξεφτυαρίζονται άνθρωποι στο κέντρο της Αθήνας και των πόλεων με δυσμενείς συνέπειες για όλους) η ΕΕ έχει ήδη διαθέσει και μπορεί να συμβάλλει με αρκετούς έως άφθονους πόρους και καταμερισμό βαρών (αφού πρώτα κάνουμε το στοιχειώδες ανθρωπιστικό και διοικητικό καθήκον μας) τόσο για τη φιλοξενία-προστασία όσο και για την επιστροφή όπου και όταν αυτό είναι εφικτό.
- Τέλος, αυτό που έχουμε μπροστά στα μάτια μας δεν είναι – μόνο – το μεταναστευτικό. Αν τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη κατέφθαναν ως μετανάστες, νέοι και τα πιο δυναμικά κομμάτια ενεργού εργατικού δυναμικού Ασίας και Αφρικής  όπως και πρόσφυγες πετρελαιοπολέμων, σήμερα είναι προφανές ότι γενιές ολόκληρες της Βόρειας Αφρικής και των Αραβικών-Ασιατικών χωρών είναι αποφασισμένες να μην περιμένουν άσκοπα, τη μεταβολή της μοίρας τους, κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Οι κοινωνίες αυτές, οι ηγεσίες των οποίων στις περισσότερες περιπτώσεις στηρίζονταν από τη Δύση, εκρήγνυνται η μια μετά την άλλη, καθώς οι λαοί ανέλαβαν να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα, κάνοντας ακόμα και τη φοβέρα της Αλ Κάιντα να ωχριά μπροστά στην πολιτική ορμή τους.

Οι απωθήσεις στα σύνορα λίγο μπορεί να κάμψουν αυτήν την χειμαρρώδη μεταναστευτική-προσφυγική ροή. Η τελευταία σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και ουσιαστικής χρεωκοπίας ελάχιστα συνδέεται με πραγματικές ευκαιρίες απασχόλησης στην ΕΕ. Οπουδήποτε αλλού είναι καλύτερα από την αιώνια κόλαση και καταπίεση της χώρας προέλευσης. Πέρα από τις βραχυπρόθεσμες λύσεις επείγει να σκεφτούμε και να υλοποιήσουμε άμεσα μεσο-μακροπρόθεσμες πολιτικές ανάλογες προς τα φαινόμενα.
Η στρατιωτική άμυνα απέναντι σε ερχόμενους ειρηνικά ανθρώπους έχει αποδειχθεί ότι είναι τραγικά γελοία και αδύνατη-ατελέσφορη. Η μόνη απάντηση μπορεί να είναι η επένδυση στους ανθρώπους ξεκινώντας από τις ίδιες τις χώρες τους.

Οι «αναπτυξιακές» πολιτικές της ΕΕ και της Δύσης με την συνεκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων προς όφελος μεγάλων εταιρειών και συμφερόντων, ήταν εξαρχής καταδικασμένες να οδηγήσουν σε ένα χάος, το οποίο έχει αρχίσει να γεύεται εσχάτως και η ίδια η ευρωπαϊκή κοινωνία ερχόμενη κατάφατσα με τους πιο απωθημένους φόβους και εφιάλτες της. Από το φασισμό, το ρατσισμό και τον αυταρχισμό έως την φτώχεια και την ανθρωπιστική καταστροφή.
Επείγει, όσο δεν φανταζόμασταν ποτέ, ο επαναπροσδιορισμός της ανάπτυξης τόσο μέσα στην Ευρώπη όσο και έξω από αυτήν και στις χώρες της ευρύτερης διηπειρωτικής περιοχής της, καθώς και η ριζική μεταστροφή στην απόκρισή της απέναντι στην κρίση.

Λύσεις όπως η έκδοση ευρωομολόγων κατά το πρότυπο προτάσεων όπως αυτή (Varoufakis-Holland) μπορεί να είναι μονόδρομος απέναντι σε απρόβλεπτες, ανεξέλεγκτες και δραματικές εκρήξεις και ενρήξεις που θα τραυματίσουν και θα χαράξουν βαθιά την Ευρώπη και ακόμη περισσότερο την ευάλωτη χώρα μας και την αποπροσανατολισμένη και ζαλισμένη – μετά τα απανωτά χαστούκια – κοινωνία μας.

Aναδημοσίευση από το protagon.gr

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5666

Δημόσια δήλωση σχετικά με την Ελλάδα Ευρωπαϊκή Επιτρoπή για τηv Πρόληψη τωv Βασαvιστηρίωv και της Απάvθρωπης ή Ταπειvωτικής Μεταχείρισης ή Τιμωρίας (CPT)

1. Aπό το 1993 ως σήμερα η CPT έχει πραγματοποιήσει δέκα επισκέψεις στην Ελλάδα. Η
Επιτροπή συστηματικά επεδίωξε να διατηρεί εποικοδομητικό διάλογο με τις ελληνικές αρχές,
διατυπώνοντας κατ' επανάληψη συστάσεις σχετικά με την μεταχείριση και τις συνθήκες κράτησης
προσώπων που έχουν στερηθεί την ελευθερία τους. Εν τούτοις, η συνεχιζόμενη απουσία δράσης
για να βελτιωθεί η κατάσταση σύμφωνα με τις συστάσεις της Επιτροπής όσον αφορά την κράτηση
παρανόμων μεταναστών και την κατάσταση του σωφρονιστικού συστήματος δεν αφήνει στην
Επιτροπή άλλη επιλογή από το να καταφύγει στο εξαιρετικό μέτρο της έκδοσης της παρούσας
δημόσιας δήλωσης.
2. Στην έκθεση που συντάχθηκε μετά από την επίσκεψή της στην Ελλάδα το 1997, η CPT
εξέφραζε ήδη την ανησυχία της όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίον οι ελληνικές αρχές
αντιμετώπιζαν την κράτηση των παρανόμων μεταναστών. Η Επιτροπή κατέστησε σαφές ότι η
κράτηση παρανόμων μεταναστών «επί εβδομάδες ή και μήνες σε εντελώς ακατάλληλους χώρους,
με ανεπαρκή φωτισμό και/ή αερισμό και χωρίς να τους προσφέρεται η δυνατότητα καθημερινής
άσκησης σε εξωτερικό χώρο ή οι στοιχειώδεις δραστηριότητες απασχόλησης κατά τη διάρκεια της
ημέρας είναι απαράδεκτη και θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και απάνθρωπη και ταπεινωτική
μεταχείριση.»
3. Οι εκθέσεις που αφορούν τις επισκέψεις του 2005, του 2007, του 2008 και του 2009
περιγράφουν παρόμοια εικόνα των συνθηκών κράτησης των παρανόμων μεταναστών, σε άθλιες
συνθήκες, σε αστυνομικά τμήματα και άλλες ακατάλληλες εγκαταστάσεις, πολλές φορές σε
εγκαταλελειμμένες αποθήκες, για χρονικό διάστημα έως και έξι μηνών ή και περισσότερο, χωρίς
δυνατότητα άσκησης σε εξωτερικό χώρο, χωρίς δραστηριότητες και με ανεπαρκή υγειονομική
περίθαλψη. Οι συστάσεις για τη βελτίωση της κατάστασης συνέχισαν εντούτοις να αγνοούνται. Παρά
το γεγονός ότι επί σειρά ετών μεγάλος αριθμός παρανόμων μεταναστών εισέρχεται στην Ελλάδα από
τα ανατολικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα, τίποτα δεν έγινε προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης
συντονισμένης και αποδεκτής προσέγγισης όσον αφορά την κράτηση και την μεταχείρισή τους.
4. Η απουσία δράσης εκ μέρους των ελληνικών αρχών προς τον σκοπό της συμμόρφωσης με τις
συστάσεις της CPT που αφορούν τους παράνομους μετανάστες οδήγησε την Επιτροπή να κινήσει, τον
Νοέμβριο του 2008, τη διαδικασία έκδοσης δημόσιας δήλωσης 1. Μετά από την περιοδική επίσκεψη
τον Σεπτέμβριο του 2009, η εν λόγω διαδικασία επεκτάθηκε και περιέλαβε και την κατάσταση στις
φυλακές. Πράγματι, τα ευρήματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της εν λόγω επίσκεψης ανέδειξαν
το γεγονός ότι οι ανησυχίες που είχε διατυπώσει η CPT σε προηγούμενες εκθέσεις δεν είχαν
αντιμετωπισθεί και ότι μάλιστα παρατηρήθηκε περαιτέρω επιδείνωση των συνθηκών κράτησης στις
φυλακές. Αξίζει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στον έντονο συνωστισμό σε συνδυασμό με την ανεπαρκή
στελέχωση και την ανεπαρκή υγειονομική περίθαλψη.
5. Τον Ιανουάριο του 2010, η CPT είχε υψηλού επιπέδου συνομιλίες με τις ελληνικές αρχές στην
Αθήνα με σκοπό να τους τονίσει την κατεπείγουσα ανάγκη δρομολόγησης ουσιαστικού διαλόγου με
την Επιτροπή και ανάληψης ενεργειών για να βελτιωθούν οι συνθήκες στις οποίες κρατούνται
παράνομοι μετανάστες και τρόφιμοι φυλακών.

http://www.i-red.eu/?i=institute.el.publications.98

From MIPEX blog

Οι Μικροί άλλοι - Tabula Rasa

O«Οργανισμός Tabula Rasa» παρουσιάζει το νέο ντοκιμαντέρ «ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΛΛΟΙ», στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ του 13^ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τα παιδιά είναι πρωταγωνιστές σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ για ένα κοινωνικό φαινόμενο που κλείνει 3 δεκαετίες στην Ελλάδα. Τα παιδιά μετανάστες και τα παιδιά των μεταναστών- η λεγόμενη δεύτερη γενιά.  Ένα θέμα μείζονος σημασίας για την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Ο Συνήγορος του Παιδιού, καθώς και οι oργανισμοί ΑΡΣΙΣ, PRAKSIS, ΒABEL, i-RED, YRE, Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το Τμήμα Μεταναστευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Εσωτερικών, καθώς και η Εκκλησία,  περιγράφουν το φαινόμενο από νομική, κοινωνική και ψυχολογική πλευρά και προτείνουν λύσεις και δυναμικές.
Το ντοκιμαντέρ αποτελεί μια κοινωνική ανάλυση του φαινομένου και συντίθεται από ένα παζλ απόψεων, μαρτυριών και εμπειριών, από τα παιδιά μετανάστες, τους γονείς τους και από φορείς που σχετίζονται με τους μετανάστες και υπεύθυνους μεταναστευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα  και τα παιδιά τους. Τα γυρίσματα έγιναν στους φυσικούς χώρους των μεταναστών, στο κέντρο της Αθήνας, σε περιοχές με υψηλή μεταναστευτική πληθυσμιακή πυκνότητα, καθώς και στα σπίτια τους, ώστε να μη χαθεί το αυθόρμητο και το ειλικρινές στοιχείο.
Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε τρία μέρη: α) η εκπαίδευση, β) η κοινωνική προστασία, γ) η ένταξη. Στο πρώτο μέρος συμμετέχουν και 4 εκπαιδευτικοί και δύο φορείς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται οι πτυχές που αφορούν την κοινωνική προστασία των παιδιών μεταναστών: η παιδική εργασία, η διεθνική σωματεμπορία, οι κρατήσεις ανηλίκων. Στο τρίτο μέρος αναφέρεται και σχολιάζεται ο νέος νόμος που ψηφίστηκε τον Μάρτιο του 2010 για την απόκτηση της ελληνικής υπηκοότητας.
Τα παιδιά μετανάστες και τα παιδιά των μεταναστών, ως οι «μικροί άλλοι» στην ελληνική κοινωνία, αποτελούν και οι ίδιοι κομμάτια ενός παζλ που προσπαθεί να συντεθεί. Τα παιδιά μας μεταφέρουν την αγωνία για το μέλλον, καθώς και το όνειρο ενός πολύχρωμου κόσμου που να σέβεται την διαφορετικότητα.

 

Συντελεστές
σκηνοθεσία – φωτογραφία  ΝΙΚΟΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ, μουσική  ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ, εικαστική επιμέλεια – μοντάζ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΙΟΣ, ηχολήπτης  ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΥΤΕΛΙΑΣ, σχεδιασμός ήχου  ΦΑΝΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ, μείξη ήχου ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ – ΦΑΝΗΣ ΜΑΡΑΓΚΟΣ, βοηθός σκηνοθεσίας ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΕΣΗΣ, βοηθός σκηνοθέτη ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, φωτογραφίες: ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΥΛΟΥ, ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΤΣΟΥ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΡΙΚΟΥ, βοηθός παραγωγής ΣΟΦΙΑ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ,  υποτιτλισμός ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΛΙΟΥ – ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΝΟLAND, visual effects ΝΙΚΟΣ ΔΡΟΣΑΚΗΣ, παραγωγή:  Οργανισμός Tabula Rasa©2010

http://kouti.org/little-others-documentary

Δικαιώματα και μετανάστες. Τι κάνουμε;

Αυτό που συνέβη στη Νομική είναι θλιβερή ήττα και του ασύλου και των δικαιωμάτων των μεταναστών και μάλιστα στην πιο ήπια, μη βίαιη, μη βανδαλιστική έκφραση διαμαρτυρίας μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο. Έδωσε επίσης ορμή στην αντιμεταναστευτική υστερία και στον πλήρη εκτροχιασμό της λογικής στα θέματα των δικαιωμάτων στο δημόσιο λόγο.

Όμως ποιος διάβασε το ν.3907/2011 που μόλις ψηφίσθηκε; Η ορθή εφαρμογή του θα δώσει στους περισσότερους, αν όχι όλους, 300, καθεστώς πρόσφυγα ή άδεια παραμονής. Ευθύνη γι αυτό δεν μπορεί παρά να έχουν εκείνοι που δεν τους πληροφόρησαν. Η διαρκής προστασία της πραγματικής εργασίας (η οποία δεν είναι μαζική "νομιμοποίηση" όπως εκείνη για την οποία οι απεργοί έτυχαν κοροϊδίας πριν λίγα χρόνια) είναι ελάχιστο σημείο εκκίνησης και γι αυτό δεν μπορεί κανείς παρά να είναι με το μέρος των απεργών μεταναστών και του δικαίου των αιτημάτων τους.

Ωστόσο, υπάρχει πλέον στο νόμο - για πρώτη φορά σε 2 δεκαετίες - σύστημα ασύλου με συμμετοχή των ΜΚΟ και οργανώσεων, καθώς και δυνατότητα νόμιμης διαμονής και εργασίας για ανθρώπους που απορρίπτονται στο άσυλο ή διαμένουν και εργάζονται παράνομα για πολλά χρόνια έχοντας αναπτύξει δεσμούς με τη χώρα. Αντιθέτως, αυτή η απεργία πείνας μοιάζει να έχει βγει από τη δεκαετία του '90 και επί νόμου 1975.. Λιγότερο συνδέεται με το νόμο και περισσότερο με την πολυετή εκμετάλλευση και μεταχείριση από εργοδότες και κράτη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην άλλη πλευρά της Μεσογείου.

Αν κάτι επείγει και πρέπει να το κάνουμε σήμερα, είναι να αφιερώσουμε την ενέργειά μας - όχι καταγγελίες, τα ξέρουμε, αλλά αρωγή και απτή βοήθεια - στην πρωτοφανή (ναι, χειρότερα από ποτέ!) κατάσταση στα κέντρα κράτησης του Έβρου και των συνόρων, στις τρώγλες της ενδοχώρας και της Αθήνας. Από τη νομική αρωγή και την άσκηση ενδίκων μέσων – στρατηγικής αντιδικία, έως την ιατροκοινωνική βοήθεια και υποστήριξη.

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα με αυτή την απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή - που πλήττει πλέον και τους γηγενείς με άμεσο αντίκτυπο στην υποβάθμιση του αστικού χώρου για όλους - να έχει τις λιγότερες σχετικές υποθέσεις στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου; Ας μη γράφουμε μόνο δελτία και ανακοινώσεις. Ας κινητοποιήσουμε άμεσα δημοτικές αρχές και περιφέρειες για ανάληψη του ρόλου τους, με την προσφορά της συνεργασίας μας, στο πλαίσιο του παραπάνω νόμου και για ανάπτυξη δράσεων μέσα από το Ευρ.Ταμείο Προσφύγων. 250 εκ.ευρω είναι μόνο η άμεσα διαθέσιμη πρώτη δόση! Δεν αρκεί - και θα είναι μάταιο - απλά να περιμένουμε από την "πολιτεία" να αναλάβει δράση, ενώ εμείς θα καθόμαστε τιμητές να κρίνουμε πόσο αποτυχημένες ή άτσαλες και ασυντόνιστες ήταν οι παρεμβάσεις της. Αν όσοι προασπιζόμαστε τα δικαιώματα συνεχίσουμε σε αυτό το μονότονο και μονόπαντο μοτίβο τη στιγμή που αυξάνεται – με τη βοήθεια του λαϊκισμού της άγνοιας πολλών ηλεκτρονικών μέσων - η δυσφορία του μέσου (έλληνα και μη) κατοίκου αυτής της χώρας για ένα χρονίζον άλυτο πρόβλημα - ενώ θα μπορούσε όχι μόνο να λυθεί αλλά να αποτελέσει και πρότυπο (δες εδώ) καθώς τα «λεφτά» πραγματικά υπάρχουν – ε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας..

Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 6/2/2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5155

Τι χρειάζονται οι γυναίκες;

Τι κοινό έχουν μια μικρή ομάδα bloggers και μερικές δασκάλες γιόγκα στην Αθήνα; Την κοινωνική προσφορά προς τις γυναίκες και τις μαμάδες που βρίσκονται φυλακισμένες στις γυναικείες φυλακές Θήβας μαζί με τα παιδιά τους, τις «μωρομάνες». Με φορτηγά από δώρα και πράγματα και με μαθήματα γιόγκα μέσα στη φυλακή και για τις φυλακισμένες γυναίκες του Ελεώνα.

Αυτά που συνήθως συγκεντρώνουν κατά καιρούς οι εθελοντές στο xeblogarisma είναι χαρτί υγείας, αφρόλουτρα, σαπούνια, σαμπουάν, πάνες, μωρομάντηλα, σερβιέτες, χαρτί Α4, σεντόνια, πετσέτες, βιβλία ελληνικά και ξενόγλωσσα: αλβανικά, ρώσικα, ρουμάνικα, βουλγαρικά, κινέζικα, πολωνικά.
Αλλά εκείνο που είναι πιο απαραίτητο από όλα είναι οι τηλεκάρτες. Όποιος θέλει να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες θα μπορούσε να αρχίσει από αυτές. Η ανάγκη για επαφή με τον έξω κόσμο, οι περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας τις καθιστούν κυριολεκτικά πλαστικό χρήμα και πολύτιμο αγαθό.
Οι γυναίκες χρειάζονται και τη δική μας αλληλεγγύη, δηλαδή όχι μόνο ότι τις σκεφτόμαστε, αλλά να είμαστε κοντά τους αν και όποτε χρειαστεί. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για ανθρώπους που μπορεί να βρέθηκαν στη φυλακή δίκαια ή λιγότερο δίκαια και παράλογα (όπως η Αφγανή μετανάστρια με τα 3 παιδιά της), αλλά η αξιοπρέπειά τους είναι καθρέφτης της δικής μας και ο σεβασμός της επίσης.

Κάποιοι αρνούνται να βοηθήσουν φυλακισμένους που βρίσκονται μέσα για εγκλήματα που μπορεί να επαναλάβουν όταν αποφυλακιστούν. Μια καλή απάντηση είναι ότι σε εκείνον που έχει διαπράξει αδίκημα του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης με την οποία στερείται την ελευθερία του. Όχι την αξιοπρέπειά του ή τα υπόλοιπα δικαιώματά του. Η συνδρομή στις φυλακισμένες τις στηρίζει εκεί όπου η πολιτεία αδυνατεί ή απέχει από το να διασφαλίσει τα στοιχειώδη σε ανθρώπους που, ναι μεν στερήθηκαν την ελευθερία τους (κάποιοι μάλιστα είναι απλά υπόδικοι ή εκτίουν ποινή επειδή δεν έχουν χρήματα) αλλά όχι και την αξία τους ως άνθρωποι. Άλλωστε σκοπός της ποινής, σύμφωνα με το νόμο δεν είναι η καταστροφή ή αποξένωση του ατόμου, αλλά ακριβώς η αποδοχή του και η επανένταξη στην κοινωνία αφού εκτίσει την ποινή του.

Σε καιρούς κρίσης συχνά ακούω το επιχείρημα: εδώ καίγεται το σπίτι μας, γιατί να νιαστούμε για τους άλλους; Τελικά, τα κινήματα πόλης απαντούν στο «δίλημμα» με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους, ξεκινώντας δειλά-δειλά να γράφουν στη νέα γκρίζα σελίδα της πολιτικής μας ιστορίας.


ΥΓ. Πριν 2 χρόνια η Κατερίνα Γκουλιώνη κατήγγειλε με ένα συνταρακτικό γράμμα την κολπική πειθαρχική έρευνα και τον εξευτελισμό στις γυναικείες φυλακές Θήβας. Το Μάρτη του 2009 άφηνε την τελευταία της πνοή κατά την πειθαρχική μεταγωγή της. Με παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη η κολπική έρευνα απαγορεύτηκε τυπικά το Σεπτέμβρη του 2009 αλλά μαρτυρίες λένε ότι συνεχίζεται ακόμη και σήμερα λόγω.. γραφειοκρατίας.

Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 19/01/2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=4899

Tείχη στα σύνορα: προτάσεις και λύσεις

Για το μεταναστευτικό και τα προβλήματα που κληρονόμησε μετά από δεκαετίες προβληματικών πολιτικών έχουν προταθεί βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες λύσεις σε εθνικό, αλλά κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν θα λυθούν αύριο το πρωί αλλά μπορούν να λυθούν. Για την οικονομική κρίση που απειλεί να βυθίσει όχι μόνο την Ελλάδα και την Ευρώπη, δεν περιμένει κανείς λύσεις σε εθνικό επίπεδο και αύριο το πρωί, γιατί λοιπόν τις απαιτεί για τη μετανάστευση που αποτελεί παγκόσμιο και αρχαιότατο φαινόμενο;
Στη σημερινή δυσμενή οικονομική συγκυρία, όσοι βιώνουν την τραγική κατάσταση υποβαθμισμένων περιοχών της πόλης, χρειάζονται την κατανόησή μας και όχι ετικέτες. Συχνά είναι αποπροσανατολισμένοι και απελπισμένοι από την απουσία λύσεων και γραπώνονται σχεδόν ενστικτωδώς από την πρώτη απατηλή ιδέα ριζικής απαλλαγής τους από τη μιζέρια της γειτονιάς τους. Πριν ήταν οι τοξικοεξαρτημένοι ή οι τσιγγάνοι, σήμερα είναι κυρίως οι μετανάστες.
Τα προβλήματα υπάρχουν και είναι σοβαρά, αλλά δεν είναι μονοδιάστατα και μη αναστρέψιμα, ενώ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μπορούν να είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Όπως επίσης κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας έχουν υποδείξει, η περιοχή τους εκτός από την εγκατάλειψη του κράτους, των επενδύσεων και την εγκατάσταση μιας μικροοικονομίας της βίας εμπεριέχει επίσης τους σπόρους μιας δυναμικής πολυπολιτισμικής συμβίωσης στηριγμένης στον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη ανάμεσα σε ευγενικούς, πολυδύναμους και χαμογελαστούς, παρά τη συγκυρία, ανθρώπους. Η καταστροφολογία είναι η πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή για τις πιο λανθασμένες και τραγικές λύσεις.
Μερικά απλά βήματα θα μπορούσαν, όχι μόνο να μας βγάλουν από τη δυσάρεστη και εκρηκτική κατάσταση στην οποία μας έχει οδηγήσει η κακοδιαχείριση της μετανάστευσης, αλλά να γυρίσουν απολύτως τα πράγματα και να προμηθεύσουν ένα εναλλακτικό ρεαλιστικό υπόδειγμα για τις σύγχρονες ευρωπαϊκές μεγαπόλεις.
Από τη λειτουργία ενός συστήματος ασύλου που θα βοηθούσε να διακρίνουμε ποιοι χρήζουν προστασίας ως πρόσφυγες ή ως θύματα βίας, διακίνησης και εκμετάλλευσης, ή ασυνόδευτοι ανήλικοι κλπ. έως ένα διαρκές πρόγραμμα νομιμοποίησης, αναγνωρίζοντας το πραγματικό γεγονός της απασχόλησης και προστατεύοντας την εργασία προς όφελος όλων. Μέχρι να θεσπισθεί ένα εφαρμόσιμο σύστημα μετάκλησης εργαζομένων με βάση ρεαλιστικές εκτιμήσεις για τις ανάγκες της αγοράς εργασίας - σήμερα πολύ λίγοι εργοδότες και μετανάστες προσφεύγουν σε αυτό το ανεφάρμοστο, βραδυκίνητο και αναποτελεσματικό σύστημα που είναι ευάλωτο στη διαφθορά - η αναγνώριση και η προστασία της de facto απασχόλησης αποτελεί τη μοναδική εφαρμόσιμη λύση. Παράλληλα, η επείγουσα ανθρωπιστική παρέμβαση, αλλά και ένα πρόγραμμα εθελοντικού υποβοηθούμενου επαναπατρισμού μπορεί να βοηθήσει όσους μη βρίσκοντας αξιοπρεπή απασχόληση έχουν γίνει είτε βάρος, είτε στόχος και να δώσει τέλος στις απαράδεκτες και αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης αυτής της μικρής ομάδας.
Το μόνο που καταφέρνουν οι «φράχτες» και το «σφράγισμα» των συνόρων – εκτός από να καθιστούν την ειρηνική ανθρώπινη μετακίνηση ακόμη πιο επικίνδυνη και θανάσιμη για τα γυναικόπαιδα - είναι να αυξάνουν το τζίρο των οργανωμένων κυκλωμάτων που διακινούν τους ανθρώπους αυτούς και την επιχειρησιακή τους δεινότητα, με αποτέλεσμα να ταυτιστούν πλέον με τα κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων. Να ανοίξουν λοιπόν τα σύνορα; Ούτε αυτό είναι εφικτό: αν οι άνθρωποι καθεαυτοί δεν συνιστούν απειλή, οι άνομες συμπεριφορές, πχ. διακίνησης παράνομων αγαθών πρέπει να ελεγχθούν και να αποτραπούν.
Η Ελλάδα φέρει μια πρόσθετη γεωπολιτική ευθύνη, ως συνοριακό κράτος μέλος της ΕΕ : να ζητήσει την ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής οδηγίας 55/2001 σχετικά με την μαζική εισροή εκτοπισθέντων, που θα τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και πόροι και πολιτικά εργαλεία για τα παραπάνω υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
H εικόνα του ιστορικού κέντρου είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των πολιτικών δεκαετιών και όχι της παρουσίας των μεταναστών και προσφύγων. Είναι συνάμα και η μεγαλύτερη πρόκληση. Όχι μόνο γιατί μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες εκεί που φαίνεται να πηγαίνει σήμερα, αλλά επειδή η περιοχή μπορεί αντιστρόφως μέσα από ένα άλμα ανάπτυξης και μεταμόρφωσης να καταστεί υπόδειγμα για άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Απαλλασσόμενο από τη μιζέρια και την εκμετάλλευση, μπορεί να προμηθεύσει θετικά παραδείγματα πολυπολιτισμικής συμβίωσης και επένδυσης σε μέχρι σήμερα εγκαταλελειμμένες και υποβαθμισμένες περιοχές. Πώς;
1. Αν η απαξιωμένη γη είναι ευκαιρία για τυχοδιώκτες, άλλο τόσο μπορεί να είναι ευκαιρία για μια ευφυή κεντρική διοίκηση που παρεμβαίνει ως θεσμικός επενδυτής, αλλά και τη δημοτική αρχή που θα συνδυάζει ιδέες όπως αυτές περί ανάπλασης και ανακατοίκησης από νέους κ.ά. παράλληλα και σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες για εντατική διερεύνηση οικονομικού εγκλήματος και πλυντηρίων χρημάτων.

2. Το Καλλικρατικό συμβούλιο μετανάστευσης είναι η ευκαιρία να συμμετάσχουν, να κινητοποιηθούν και να υποστηριχθούν έλληνες και μετανάστες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά (πχ. το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών και οι ενεργοί δημοκράτες κάτοικοι του κέντρου, σημαντικοί σύγχρονοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, πρωτοβουλίες κινημάτων πόλης και νέων, Asante κ.ά.) δίνοντας στην πόλη τη πνοή που χρειάζεται.

3. Επείγει η αστυνόμευση της περιοχής, μέσα από μια πολυπολιτισμική αστυνομία με αυξημένη επιχειρησιακή ικανότητα καταπολέμησης του οργανωμένου εγκλήματος (και του διαχωρισμού ανάμεσα σε θύματα και θύτες-εκμεταλλευτές), αλλά και κατά της ρατσιστικής βίας. Σήμερα, η κατάσταση παραμένει ανεξέλεγκτη, ενώ τα θύματα επιδεικνύουν μια αξιοσημείωτη στωικότητα και αποχή από ανταπάντηση, διαφοροποιώντας έντονα το ελληνικό αθηναϊκό «γκέτο» από αντίστοιχα άλλων χωρών.
 
4. Το μουσουλμανικό μεταναστευτικό στοιχείο στην Ελλάδα είναι μετριοπαθές, ενώ η τελευταία δεν έχει μακρά παράδοση Ισλαμοφοβίας, όπως αντιθέτως συμβαίνει με άλλες χώρες. Σε αυτήν την κατεύθυνση η ίδρυση και λειτουργία τζαμιών στην Αττική μόνο να ωφελήσει μπορεί, όλες τις πλευρές.
 
5. Η ρατσιστική βία είναι μια σοβαρή ποινικά κολάσιμη εγκληματικότητα με τη διαφορά του επιβαρυντικού στοιχείου των ρατσιστικών κινήτρων και των αρνητικών συνεπειών της στην κοινωνική συνοχή. Πώς λοιπόν η πολιτεία απέχει από την αποτελεσματική ποινική της δίωξη, συχνά κάνοντας λόγο για αντίθετους πόλους, για ανάγκη αυτοσυγκράτησης και άτυπου κοινωνικού ελέγχου; Άραγε ζητά το ίδιο από τους πολίτες στην περίπτωση πολύ λιγότερο σοβαρών ποινικών αδικημάτων, όπως η κλοπή;
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της πολιτικής μας ιστορίας. Όπως επισημαίνει ο Χάμπερμας η δυσπιστία των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς ενίοτε οδηγεί το πανικοβλημένο πολιτικό προσωπικό σε μια απολιτικής φύσης εύκολη στοχοποίηση των μεταναστών που υποτιμά ή περιφρονεί τα πραγματικά και επιστημονικά δεδομένα: «αληθινή πηγή ανησυχίας είναι ότι αδίστακτοι πολιτικοί ανακαλύπτουν πως µπορούν να διασκεδάσουν τις ανησυχίες των ψηφοφόρων τους προτρέποντάς τους σε εθνικές επιθέσεις εναντίον κοινωνικών οµάδων λιγότερο προνομιούχων από τους ίδιους»
Αν στις ΗΠΑ η περίοδος αυτή σημαδεύεται από την αποθέωση της ημιμάθειας, στο tea party και στη Sarah Palin, στη Γερμανία αυτό σημαίνει αναζωπύρωση ενός ρατσιστικού λόγου με γενετικά επιχειρήματα. Στην δε Ελλάδα επιπλέον μεταφράζεται σε ξύπνημα του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς με ευρεία διάδοση και αποδοχή των κεντρικών τους επιχειρημάτων, αλλά και σε άγνοια, που οδηγεί μαθηματικά σε εσφαλμένες ή και ολέθριες λύσεις.


Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 17/01/2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4831 

Φοβάμαι το "μετά την κρίση"...

Διαβάζοντας το κείμενο του Σταύρου Θεοδωράκη  Τελικά ποιοι τα φάγανε;  το μυαλό μου πήγε στην αίσθηση του αποκλεισμού των ιδεών για πολλά χρόνια σε αυτή τη χώρα και η αυθόρμητή μου αντίδραση ήταν: Ναι, μαζί τα φάγατε (και συνεχίζετε ακόμη και σήμερα!) εσείς οι περισσότεροι...
Εν  πολλοίς ναι, η πλειοψηφία ήταν εντελώς συντονισμένη σε αυτή τη συλλογική ληστρική συμπεριφορά σε βάρος των επόμενων γενιών. Δυστυχώς περιδιαβαίνοντας στον προσωπικό του κοινωνικό περίγυρο μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ανάλογες περιπτώσεις, από ρουσφετο-προσλήψεις έως σβήσιμο των κλήσεων. Ωστόσο, αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια:

1. Υπήρχαν αρκετοί επιστήμονες, ερευνητές - ναι και κάποιοι δημοσιογράφοι στις μέσα σελίδες που τους άκουγαν και υποψιάζονταν κι αυτοί - οι οποίοι υποδείκνυαν με ένταση αλλά και νηφαλιότητα και ερευνητική τεκμηρίωση το πού βάδιζε η χώρα σε όλα τα μείζονα ζητήματα. Από τους εξοπλισμούς και την εθνικιστική υστερία, έως την καταπολέμηση της μετανάστευσης - προς όφελος των πλέον παρασιτικών στρωμάτων και σε βάρος των δικαιωμάτων των μεταναστών που στήριξαν μια καταρρέουσα ανταγωνιστικά οικονομία - και το μοντέλο (παρα)οικονομίας και (υπο)απασχόλησης. Αυτοί είτε έχουν μπλοκαριστεί για χρόνια από το δημόσιο λόγο, είτε έχουν χαρακτηρισθεί ακόμα και εθνικοί προδότες ακριβώς από αυτό το διαπλεκόμενο συνονθύλευμα πολιτικής, εθνοθρησκευτικών κύκλων εθνοκαπηλείας και βολέματος του καθένα, τελικά καταστροφέα των επιγόνων του.
«Είναι ζήτημα παιδείας»: σε αυτό το επεισόδιο αυτής της κωμικοτραγικής  σαπουνόπερας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας χρειάζεται κανείς να εξηγεί και να υπερασπίζεται - συχνά απέναντι σε βίαιες και έντονες αντιδράσεις - την αυτονόητη ανάγκη της απαλλαγής από τη συλλογική εθνικιστική τύφλωση της πλειοψηφίας. Χρειάζεται, συχνά με προσωπικό κόστος,  να υπεραμύνεται του σεβασμού και της προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών και των εργαζομένων ανεξαρτήτως εθνικής – φυλετικής καταγωγής,  θρησκείας, ή άλλης κοινωνικά προσδιορισμένης ειδικής ταυτότητας (φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός, αναπηρία κλπ.). Αρκεί να δούμε αυτές τις διακρίσεις, τη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, ως τροχοπέδη στην ίδια την ευημερία και την ανάπτυξη και την έμπρακτη απόρριψή τους ως συνειδητή στάση που τελικά αποβαίνει προς το συμφέρον όλων. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα, η ανεκδιήγητη Ακαδημία Αθηνών βραβεύει τις πλέον δυσανεκτικές πρακτικές στην εκπαίδευση, οι οποίες μπερδεύουν την εθνική συνείδηση που χτίζεται, με κόπο που αξίζει, στις κοινές δημοκρατικές αξίες, με εκείνη που οικοδομείται σαθρά, αλλά εύκολα, πάνω στο μίσος και την εθνοκεντρική πλάνη (ο κόσμος ευτυχώς δεν γυρίζει με κέντρο το κάθε έθνος-κράτος και επιούσιους λαούς). Με πρακτικούς όρους, ανάλογες παιδαγωγικές επιλογές διώχνουν τα παιδιά από το σχολείο. Είναι τραγική σύμπτωση ότι στην προκειμένη περίπτωση αυτό συμβαίνει ακριβώς εκεί που με πολύ κόπο άλλες παιδαγωγικές παρεμβάσεις (Φραγκουδάκη-Δραγώνα) έφεραν τα παιδιά στο σχολείο;
2. Τόσο πριν όσο και σήμερα υπήρχαμε και υπάρχουμε εκείνοι που είτε όταν είμαστε φτωχοί είτε όταν είμαστε πιο εύποροι, καταβάλλουμε κανονικά τους φόρους μας και είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας ως πολίτες (πολλοί είναι κατασυκοφαντηθέντες δημόσιοι λειτουργοί), ακόμα και όταν δεν πιστεύουμε σε αυτό το σύστημα και το "κοινωνικό συμβόλαιο" και διεκδικούμε τη μεταβολή του.
Τουλάχιστον όμως εμείς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας και να απαιτήσουμε - χωρίς εμπάθειες, αυτά περί φυλακής και Τιμωρίας είναι ατελέσφορα και αδιέξοδα - τη μεταστροφή της πλειοψηφίας σε μια νέα συνθήκη συμβίωσης που, αν μη τι άλλο, θα εγγυείται τα αυτονόητα, και την επιστροφή (έστω μέρους) των κλεμμένων (και τα ακίνητά σας και οι καταθέσεις εκτός ΕΕ γίνονται δεκτά...) με αντάλλαγμα μια νέα κοινωνική ειρήνη. Η τελευταία όμως δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην αλήθεια και στη δικαίωση για όσα μας έφεραν ως εδώ και στον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό των συνταγματικών αξιών. Εμάς, όλο το αίμα μας ανέβηκε στο κεφάλι όταν διαβάσαμε αυτό το «αποκρυβείσα φορολογική ύλη»στο σημείωμα που μας καλούσε στην περαίωση. Φυσικά δεν προχωρήσαμε σε αυτήν, αντιθέτως εκείνοι που μας κατάκλεψαν το έπραξαν και καθάρισαν πολύ φτηνά τη φωλιά τους..
3. Ακόμη και σήμερα στο χείλος της αβύσσου, όπου υποτίθεται ότι rien ne vas plus, η πλειοψηφία που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε συνεχίζει(!) να μην σέβεται ούτε τον εαυτό της: από τους γιατρούς που συνεχίζουν να μην δίνουν απόδειξη και να μην καταβάλλουν φόρους, ως εκείνους τους φτωχοδιάβολους που απαιτούν να πληρώνονται κανονικά, όταν προσφεύγουν στη θυσία και στο πολιτικά ιερό δικαίωμα της απεργίας, με διπλή επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου, αλλά και ιδιαιτέρως μιας μειοψηφίας που συνεχίζει στωικά να χρηματοδοτεί τους υπόλοιπους.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και εκείνα τα παιδιά αυτής της πλειοψηφίας που επιθυμούν να εκφράσουν τη ριζική και βίαιη διαφωνία τους σε αυτό το πολιτικό σύστημα, επιλέγουν να το επιχειρήσουν γρήγορα fast-food, ατσούμπαλα, ανέξοδα και αδιέξοδα, με μια καταναλωτική μοναξιά και λαιμαργία, διαμέσου μιας αγελώδους μπαχαλοβίας ή ακόμα και τρομοκρατίας της πυρκαγιάς, ανερμάρτιστης, ασυνάρτητης και (αυτο)καταστροφικής τόσο για τους ίδιους όσο και για τα δικαιώματα και την κοινωνία.
Τα στοιχεία αυτής της πολιτικοοικονομικής κρίσης είναι ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Ακόμη και εκείνα που φαντάζουν τόσο ελληνικά, βαλκανικά ή βυζαντινά αποτελούν παθογένειες και άλλων εθνικών κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως γραφειοκρατίας και δομής εξουσίας. Η απάντηση τους απέναντι στην οικονομική κατάρρευση δεν μπορεί να δοθεί εθνικά και σε καμία περίπτωση δεν θα τελεσφορήσει μέσα από μια ανακατανομή σε βάρος της εργασίας. Σε αυτό το πνεύμα αυξάνονται όσοι βλέπουν δυνατότητα εξόδου από την κρίση μέσω ενός κοινού ευρωπαϊκού μετώπου και αναδιάρθρωση-ευρωεπενδύσεις με φορολογική δικαιοσύνη. Θα προτιμούσα να δω ενώσεις εργαζομένων και τα κινήματα να πρωτοστατούν σε αυτή τη διεκδίκηση και όχι τον πρωθυπουργό μιας χώρας να προσφεύγει ως ΜΚΟ σε συλλογή υπογραφών αντί να διεκδικήσει τα αυτονόητα στα κατάλληλα φόρα.
Έως τότε θα έχει καταφέρει αυτή η χώρα να μεταβάλλει τις δομές της (από και με ποιο πολιτικό υποκείμενο;) και οι πολίτες της να σέβονται στοιχειωδώς και το διπλανό τους αντί να παλινδρομούν ανάμεσα σε γλύψιμο, πελατειακές σχέσεις, κλοπή του πλησίον και σε κλωτσοπατινάδα;

Φοβάμαι για το μετά την κρίση..
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=4690