Δικαιώματα και μετανάστες. Τι κάνουμε;

Αυτό που συνέβη στη Νομική είναι θλιβερή ήττα και του ασύλου και των δικαιωμάτων των μεταναστών και μάλιστα στην πιο ήπια, μη βίαιη, μη βανδαλιστική έκφραση διαμαρτυρίας μέσα σε πανεπιστημιακό χώρο. Έδωσε επίσης ορμή στην αντιμεταναστευτική υστερία και στον πλήρη εκτροχιασμό της λογικής στα θέματα των δικαιωμάτων στο δημόσιο λόγο.

Όμως ποιος διάβασε το ν.3907/2011 που μόλις ψηφίσθηκε; Η ορθή εφαρμογή του θα δώσει στους περισσότερους, αν όχι όλους, 300, καθεστώς πρόσφυγα ή άδεια παραμονής. Ευθύνη γι αυτό δεν μπορεί παρά να έχουν εκείνοι που δεν τους πληροφόρησαν. Η διαρκής προστασία της πραγματικής εργασίας (η οποία δεν είναι μαζική "νομιμοποίηση" όπως εκείνη για την οποία οι απεργοί έτυχαν κοροϊδίας πριν λίγα χρόνια) είναι ελάχιστο σημείο εκκίνησης και γι αυτό δεν μπορεί κανείς παρά να είναι με το μέρος των απεργών μεταναστών και του δικαίου των αιτημάτων τους.

Ωστόσο, υπάρχει πλέον στο νόμο - για πρώτη φορά σε 2 δεκαετίες - σύστημα ασύλου με συμμετοχή των ΜΚΟ και οργανώσεων, καθώς και δυνατότητα νόμιμης διαμονής και εργασίας για ανθρώπους που απορρίπτονται στο άσυλο ή διαμένουν και εργάζονται παράνομα για πολλά χρόνια έχοντας αναπτύξει δεσμούς με τη χώρα. Αντιθέτως, αυτή η απεργία πείνας μοιάζει να έχει βγει από τη δεκαετία του '90 και επί νόμου 1975.. Λιγότερο συνδέεται με το νόμο και περισσότερο με την πολυετή εκμετάλλευση και μεταχείριση από εργοδότες και κράτη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην άλλη πλευρά της Μεσογείου.

Αν κάτι επείγει και πρέπει να το κάνουμε σήμερα, είναι να αφιερώσουμε την ενέργειά μας - όχι καταγγελίες, τα ξέρουμε, αλλά αρωγή και απτή βοήθεια - στην πρωτοφανή (ναι, χειρότερα από ποτέ!) κατάσταση στα κέντρα κράτησης του Έβρου και των συνόρων, στις τρώγλες της ενδοχώρας και της Αθήνας. Από τη νομική αρωγή και την άσκηση ενδίκων μέσων – στρατηγικής αντιδικία, έως την ιατροκοινωνική βοήθεια και υποστήριξη.

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα με αυτή την απίστευτη ανθρωπιστική καταστροφή - που πλήττει πλέον και τους γηγενείς με άμεσο αντίκτυπο στην υποβάθμιση του αστικού χώρου για όλους - να έχει τις λιγότερες σχετικές υποθέσεις στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου; Ας μη γράφουμε μόνο δελτία και ανακοινώσεις. Ας κινητοποιήσουμε άμεσα δημοτικές αρχές και περιφέρειες για ανάληψη του ρόλου τους, με την προσφορά της συνεργασίας μας, στο πλαίσιο του παραπάνω νόμου και για ανάπτυξη δράσεων μέσα από το Ευρ.Ταμείο Προσφύγων. 250 εκ.ευρω είναι μόνο η άμεσα διαθέσιμη πρώτη δόση! Δεν αρκεί - και θα είναι μάταιο - απλά να περιμένουμε από την "πολιτεία" να αναλάβει δράση, ενώ εμείς θα καθόμαστε τιμητές να κρίνουμε πόσο αποτυχημένες ή άτσαλες και ασυντόνιστες ήταν οι παρεμβάσεις της. Αν όσοι προασπιζόμαστε τα δικαιώματα συνεχίσουμε σε αυτό το μονότονο και μονόπαντο μοτίβο τη στιγμή που αυξάνεται – με τη βοήθεια του λαϊκισμού της άγνοιας πολλών ηλεκτρονικών μέσων - η δυσφορία του μέσου (έλληνα και μη) κατοίκου αυτής της χώρας για ένα χρονίζον άλυτο πρόβλημα - ενώ θα μπορούσε όχι μόνο να λυθεί αλλά να αποτελέσει και πρότυπο (δες εδώ) καθώς τα «λεφτά» πραγματικά υπάρχουν – ε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας..

Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 6/2/2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5155

Τι χρειάζονται οι γυναίκες;

Τι κοινό έχουν μια μικρή ομάδα bloggers και μερικές δασκάλες γιόγκα στην Αθήνα; Την κοινωνική προσφορά προς τις γυναίκες και τις μαμάδες που βρίσκονται φυλακισμένες στις γυναικείες φυλακές Θήβας μαζί με τα παιδιά τους, τις «μωρομάνες». Με φορτηγά από δώρα και πράγματα και με μαθήματα γιόγκα μέσα στη φυλακή και για τις φυλακισμένες γυναίκες του Ελεώνα.

Αυτά που συνήθως συγκεντρώνουν κατά καιρούς οι εθελοντές στο xeblogarisma είναι χαρτί υγείας, αφρόλουτρα, σαπούνια, σαμπουάν, πάνες, μωρομάντηλα, σερβιέτες, χαρτί Α4, σεντόνια, πετσέτες, βιβλία ελληνικά και ξενόγλωσσα: αλβανικά, ρώσικα, ρουμάνικα, βουλγαρικά, κινέζικα, πολωνικά.
Αλλά εκείνο που είναι πιο απαραίτητο από όλα είναι οι τηλεκάρτες. Όποιος θέλει να βοηθήσει αυτές τις γυναίκες θα μπορούσε να αρχίσει από αυτές. Η ανάγκη για επαφή με τον έξω κόσμο, οι περιορισμένες δυνατότητες επικοινωνίας τις καθιστούν κυριολεκτικά πλαστικό χρήμα και πολύτιμο αγαθό.
Οι γυναίκες χρειάζονται και τη δική μας αλληλεγγύη, δηλαδή όχι μόνο ότι τις σκεφτόμαστε, αλλά να είμαστε κοντά τους αν και όποτε χρειαστεί. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για ανθρώπους που μπορεί να βρέθηκαν στη φυλακή δίκαια ή λιγότερο δίκαια και παράλογα (όπως η Αφγανή μετανάστρια με τα 3 παιδιά της), αλλά η αξιοπρέπειά τους είναι καθρέφτης της δικής μας και ο σεβασμός της επίσης.

Κάποιοι αρνούνται να βοηθήσουν φυλακισμένους που βρίσκονται μέσα για εγκλήματα που μπορεί να επαναλάβουν όταν αποφυλακιστούν. Μια καλή απάντηση είναι ότι σε εκείνον που έχει διαπράξει αδίκημα του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης με την οποία στερείται την ελευθερία του. Όχι την αξιοπρέπειά του ή τα υπόλοιπα δικαιώματά του. Η συνδρομή στις φυλακισμένες τις στηρίζει εκεί όπου η πολιτεία αδυνατεί ή απέχει από το να διασφαλίσει τα στοιχειώδη σε ανθρώπους που, ναι μεν στερήθηκαν την ελευθερία τους (κάποιοι μάλιστα είναι απλά υπόδικοι ή εκτίουν ποινή επειδή δεν έχουν χρήματα) αλλά όχι και την αξία τους ως άνθρωποι. Άλλωστε σκοπός της ποινής, σύμφωνα με το νόμο δεν είναι η καταστροφή ή αποξένωση του ατόμου, αλλά ακριβώς η αποδοχή του και η επανένταξη στην κοινωνία αφού εκτίσει την ποινή του.

Σε καιρούς κρίσης συχνά ακούω το επιχείρημα: εδώ καίγεται το σπίτι μας, γιατί να νιαστούμε για τους άλλους; Τελικά, τα κινήματα πόλης απαντούν στο «δίλημμα» με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους, ξεκινώντας δειλά-δειλά να γράφουν στη νέα γκρίζα σελίδα της πολιτικής μας ιστορίας.


ΥΓ. Πριν 2 χρόνια η Κατερίνα Γκουλιώνη κατήγγειλε με ένα συνταρακτικό γράμμα την κολπική πειθαρχική έρευνα και τον εξευτελισμό στις γυναικείες φυλακές Θήβας. Το Μάρτη του 2009 άφηνε την τελευταία της πνοή κατά την πειθαρχική μεταγωγή της. Με παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη η κολπική έρευνα απαγορεύτηκε τυπικά το Σεπτέμβρη του 2009 αλλά μαρτυρίες λένε ότι συνεχίζεται ακόμη και σήμερα λόγω.. γραφειοκρατίας.

Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 19/01/2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=4899

Tείχη στα σύνορα: προτάσεις και λύσεις

Για το μεταναστευτικό και τα προβλήματα που κληρονόμησε μετά από δεκαετίες προβληματικών πολιτικών έχουν προταθεί βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες λύσεις σε εθνικό, αλλά κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν θα λυθούν αύριο το πρωί αλλά μπορούν να λυθούν. Για την οικονομική κρίση που απειλεί να βυθίσει όχι μόνο την Ελλάδα και την Ευρώπη, δεν περιμένει κανείς λύσεις σε εθνικό επίπεδο και αύριο το πρωί, γιατί λοιπόν τις απαιτεί για τη μετανάστευση που αποτελεί παγκόσμιο και αρχαιότατο φαινόμενο;
Στη σημερινή δυσμενή οικονομική συγκυρία, όσοι βιώνουν την τραγική κατάσταση υποβαθμισμένων περιοχών της πόλης, χρειάζονται την κατανόησή μας και όχι ετικέτες. Συχνά είναι αποπροσανατολισμένοι και απελπισμένοι από την απουσία λύσεων και γραπώνονται σχεδόν ενστικτωδώς από την πρώτη απατηλή ιδέα ριζικής απαλλαγής τους από τη μιζέρια της γειτονιάς τους. Πριν ήταν οι τοξικοεξαρτημένοι ή οι τσιγγάνοι, σήμερα είναι κυρίως οι μετανάστες.
Τα προβλήματα υπάρχουν και είναι σοβαρά, αλλά δεν είναι μονοδιάστατα και μη αναστρέψιμα, ενώ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες μπορούν να είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Όπως επίσης κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας έχουν υποδείξει, η περιοχή τους εκτός από την εγκατάλειψη του κράτους, των επενδύσεων και την εγκατάσταση μιας μικροοικονομίας της βίας εμπεριέχει επίσης τους σπόρους μιας δυναμικής πολυπολιτισμικής συμβίωσης στηριγμένης στον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη ανάμεσα σε ευγενικούς, πολυδύναμους και χαμογελαστούς, παρά τη συγκυρία, ανθρώπους. Η καταστροφολογία είναι η πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή για τις πιο λανθασμένες και τραγικές λύσεις.
Μερικά απλά βήματα θα μπορούσαν, όχι μόνο να μας βγάλουν από τη δυσάρεστη και εκρηκτική κατάσταση στην οποία μας έχει οδηγήσει η κακοδιαχείριση της μετανάστευσης, αλλά να γυρίσουν απολύτως τα πράγματα και να προμηθεύσουν ένα εναλλακτικό ρεαλιστικό υπόδειγμα για τις σύγχρονες ευρωπαϊκές μεγαπόλεις.
Από τη λειτουργία ενός συστήματος ασύλου που θα βοηθούσε να διακρίνουμε ποιοι χρήζουν προστασίας ως πρόσφυγες ή ως θύματα βίας, διακίνησης και εκμετάλλευσης, ή ασυνόδευτοι ανήλικοι κλπ. έως ένα διαρκές πρόγραμμα νομιμοποίησης, αναγνωρίζοντας το πραγματικό γεγονός της απασχόλησης και προστατεύοντας την εργασία προς όφελος όλων. Μέχρι να θεσπισθεί ένα εφαρμόσιμο σύστημα μετάκλησης εργαζομένων με βάση ρεαλιστικές εκτιμήσεις για τις ανάγκες της αγοράς εργασίας - σήμερα πολύ λίγοι εργοδότες και μετανάστες προσφεύγουν σε αυτό το ανεφάρμοστο, βραδυκίνητο και αναποτελεσματικό σύστημα που είναι ευάλωτο στη διαφθορά - η αναγνώριση και η προστασία της de facto απασχόλησης αποτελεί τη μοναδική εφαρμόσιμη λύση. Παράλληλα, η επείγουσα ανθρωπιστική παρέμβαση, αλλά και ένα πρόγραμμα εθελοντικού υποβοηθούμενου επαναπατρισμού μπορεί να βοηθήσει όσους μη βρίσκοντας αξιοπρεπή απασχόληση έχουν γίνει είτε βάρος, είτε στόχος και να δώσει τέλος στις απαράδεκτες και αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης αυτής της μικρής ομάδας.
Το μόνο που καταφέρνουν οι «φράχτες» και το «σφράγισμα» των συνόρων – εκτός από να καθιστούν την ειρηνική ανθρώπινη μετακίνηση ακόμη πιο επικίνδυνη και θανάσιμη για τα γυναικόπαιδα - είναι να αυξάνουν το τζίρο των οργανωμένων κυκλωμάτων που διακινούν τους ανθρώπους αυτούς και την επιχειρησιακή τους δεινότητα, με αποτέλεσμα να ταυτιστούν πλέον με τα κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων. Να ανοίξουν λοιπόν τα σύνορα; Ούτε αυτό είναι εφικτό: αν οι άνθρωποι καθεαυτοί δεν συνιστούν απειλή, οι άνομες συμπεριφορές, πχ. διακίνησης παράνομων αγαθών πρέπει να ελεγχθούν και να αποτραπούν.
Η Ελλάδα φέρει μια πρόσθετη γεωπολιτική ευθύνη, ως συνοριακό κράτος μέλος της ΕΕ : να ζητήσει την ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής οδηγίας 55/2001 σχετικά με την μαζική εισροή εκτοπισθέντων, που θα τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Και πόροι και πολιτικά εργαλεία για τα παραπάνω υπάρχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
H εικόνα του ιστορικού κέντρου είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των πολιτικών δεκαετιών και όχι της παρουσίας των μεταναστών και προσφύγων. Είναι συνάμα και η μεγαλύτερη πρόκληση. Όχι μόνο γιατί μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες εκεί που φαίνεται να πηγαίνει σήμερα, αλλά επειδή η περιοχή μπορεί αντιστρόφως μέσα από ένα άλμα ανάπτυξης και μεταμόρφωσης να καταστεί υπόδειγμα για άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Απαλλασσόμενο από τη μιζέρια και την εκμετάλλευση, μπορεί να προμηθεύσει θετικά παραδείγματα πολυπολιτισμικής συμβίωσης και επένδυσης σε μέχρι σήμερα εγκαταλελειμμένες και υποβαθμισμένες περιοχές. Πώς;
1. Αν η απαξιωμένη γη είναι ευκαιρία για τυχοδιώκτες, άλλο τόσο μπορεί να είναι ευκαιρία για μια ευφυή κεντρική διοίκηση που παρεμβαίνει ως θεσμικός επενδυτής, αλλά και τη δημοτική αρχή που θα συνδυάζει ιδέες όπως αυτές περί ανάπλασης και ανακατοίκησης από νέους κ.ά. παράλληλα και σε συνεργασία με τις αρμόδιες υπηρεσίες για εντατική διερεύνηση οικονομικού εγκλήματος και πλυντηρίων χρημάτων.

2. Το Καλλικρατικό συμβούλιο μετανάστευσης είναι η ευκαιρία να συμμετάσχουν, να κινητοποιηθούν και να υποστηριχθούν έλληνες και μετανάστες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά (πχ. το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών και οι ενεργοί δημοκράτες κάτοικοι του κέντρου, σημαντικοί σύγχρονοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, πρωτοβουλίες κινημάτων πόλης και νέων, Asante κ.ά.) δίνοντας στην πόλη τη πνοή που χρειάζεται.

3. Επείγει η αστυνόμευση της περιοχής, μέσα από μια πολυπολιτισμική αστυνομία με αυξημένη επιχειρησιακή ικανότητα καταπολέμησης του οργανωμένου εγκλήματος (και του διαχωρισμού ανάμεσα σε θύματα και θύτες-εκμεταλλευτές), αλλά και κατά της ρατσιστικής βίας. Σήμερα, η κατάσταση παραμένει ανεξέλεγκτη, ενώ τα θύματα επιδεικνύουν μια αξιοσημείωτη στωικότητα και αποχή από ανταπάντηση, διαφοροποιώντας έντονα το ελληνικό αθηναϊκό «γκέτο» από αντίστοιχα άλλων χωρών.
 
4. Το μουσουλμανικό μεταναστευτικό στοιχείο στην Ελλάδα είναι μετριοπαθές, ενώ η τελευταία δεν έχει μακρά παράδοση Ισλαμοφοβίας, όπως αντιθέτως συμβαίνει με άλλες χώρες. Σε αυτήν την κατεύθυνση η ίδρυση και λειτουργία τζαμιών στην Αττική μόνο να ωφελήσει μπορεί, όλες τις πλευρές.
 
5. Η ρατσιστική βία είναι μια σοβαρή ποινικά κολάσιμη εγκληματικότητα με τη διαφορά του επιβαρυντικού στοιχείου των ρατσιστικών κινήτρων και των αρνητικών συνεπειών της στην κοινωνική συνοχή. Πώς λοιπόν η πολιτεία απέχει από την αποτελεσματική ποινική της δίωξη, συχνά κάνοντας λόγο για αντίθετους πόλους, για ανάγκη αυτοσυγκράτησης και άτυπου κοινωνικού ελέγχου; Άραγε ζητά το ίδιο από τους πολίτες στην περίπτωση πολύ λιγότερο σοβαρών ποινικών αδικημάτων, όπως η κλοπή;
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της πολιτικής μας ιστορίας. Όπως επισημαίνει ο Χάμπερμας η δυσπιστία των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς ενίοτε οδηγεί το πανικοβλημένο πολιτικό προσωπικό σε μια απολιτικής φύσης εύκολη στοχοποίηση των μεταναστών που υποτιμά ή περιφρονεί τα πραγματικά και επιστημονικά δεδομένα: «αληθινή πηγή ανησυχίας είναι ότι αδίστακτοι πολιτικοί ανακαλύπτουν πως µπορούν να διασκεδάσουν τις ανησυχίες των ψηφοφόρων τους προτρέποντάς τους σε εθνικές επιθέσεις εναντίον κοινωνικών οµάδων λιγότερο προνομιούχων από τους ίδιους»
Αν στις ΗΠΑ η περίοδος αυτή σημαδεύεται από την αποθέωση της ημιμάθειας, στο tea party και στη Sarah Palin, στη Γερμανία αυτό σημαίνει αναζωπύρωση ενός ρατσιστικού λόγου με γενετικά επιχειρήματα. Στην δε Ελλάδα επιπλέον μεταφράζεται σε ξύπνημα του αυταρχισμού και της ακροδεξιάς με ευρεία διάδοση και αποδοχή των κεντρικών τους επιχειρημάτων, αλλά και σε άγνοια, που οδηγεί μαθηματικά σε εσφαλμένες ή και ολέθριες λύσεις.


Αναδημοσίευση από το Protagon.gr 17/01/2011
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4831