Εν πολλοίς ναι, η πλειοψηφία ήταν εντελώς συντονισμένη σε αυτή τη συλλογική ληστρική συμπεριφορά σε βάρος των επόμενων γενιών. Δυστυχώς περιδιαβαίνοντας στον προσωπικό του κοινωνικό περίγυρο μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ανάλογες περιπτώσεις, από ρουσφετο-προσλήψεις έως σβήσιμο των κλήσεων. Ωστόσο, αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια:
1. Υπήρχαν αρκετοί επιστήμονες, ερευνητές - ναι και κάποιοι δημοσιογράφοι στις μέσα σελίδες που τους άκουγαν και υποψιάζονταν κι αυτοί - οι οποίοι υποδείκνυαν με ένταση αλλά και νηφαλιότητα και ερευνητική τεκμηρίωση το πού βάδιζε η χώρα σε όλα τα μείζονα ζητήματα. Από τους εξοπλισμούς και την εθνικιστική υστερία, έως την καταπολέμηση της μετανάστευσης - προς όφελος των πλέον παρασιτικών στρωμάτων και σε βάρος των δικαιωμάτων των μεταναστών που στήριξαν μια καταρρέουσα ανταγωνιστικά οικονομία - και το μοντέλο (παρα)οικονομίας και (υπο)απασχόλησης. Αυτοί είτε έχουν μπλοκαριστεί για χρόνια από το δημόσιο λόγο, είτε έχουν χαρακτηρισθεί ακόμα και εθνικοί προδότες ακριβώς από αυτό το διαπλεκόμενο συνονθύλευμα πολιτικής, εθνοθρησκευτικών κύκλων εθνοκαπηλείας και βολέματος του καθένα, τελικά καταστροφέα των επιγόνων του.
«Είναι ζήτημα παιδείας»: σε αυτό το επεισόδιο αυτής της κωμικοτραγικής σαπουνόπερας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας χρειάζεται κανείς να εξηγεί και να υπερασπίζεται - συχνά απέναντι σε βίαιες και έντονες αντιδράσεις - την αυτονόητη ανάγκη της απαλλαγής από τη συλλογική εθνικιστική τύφλωση της πλειοψηφίας. Χρειάζεται, συχνά με προσωπικό κόστος, να υπεραμύνεται του σεβασμού και της προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών και των εργαζομένων ανεξαρτήτως εθνικής – φυλετικής καταγωγής, θρησκείας, ή άλλης κοινωνικά προσδιορισμένης ειδικής ταυτότητας (φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός, αναπηρία κλπ.). Αρκεί να δούμε αυτές τις διακρίσεις, τη μισαλλοδοξία και τον εθνικισμό, ως τροχοπέδη στην ίδια την ευημερία και την ανάπτυξη και την έμπρακτη απόρριψή τους ως συνειδητή στάση που τελικά αποβαίνει προς το συμφέρον όλων. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα, η ανεκδιήγητη Ακαδημία Αθηνών βραβεύει τις πλέον δυσανεκτικές πρακτικές στην εκπαίδευση, οι οποίες μπερδεύουν την εθνική συνείδηση που χτίζεται, με κόπο που αξίζει, στις κοινές δημοκρατικές αξίες, με εκείνη που οικοδομείται σαθρά, αλλά εύκολα, πάνω στο μίσος και την εθνοκεντρική πλάνη (ο κόσμος ευτυχώς δεν γυρίζει με κέντρο το κάθε έθνος-κράτος και επιούσιους λαούς). Με πρακτικούς όρους, ανάλογες παιδαγωγικές επιλογές διώχνουν τα παιδιά από το σχολείο. Είναι τραγική σύμπτωση ότι στην προκειμένη περίπτωση αυτό συμβαίνει ακριβώς εκεί που με πολύ κόπο άλλες παιδαγωγικές παρεμβάσεις (Φραγκουδάκη-Δραγώνα) έφεραν τα παιδιά στο σχολείο;
2. Τόσο πριν όσο και σήμερα υπήρχαμε και υπάρχουμε εκείνοι που είτε όταν είμαστε φτωχοί είτε όταν είμαστε πιο εύποροι, καταβάλλουμε κανονικά τους φόρους μας και είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας ως πολίτες (πολλοί είναι κατασυκοφαντηθέντες δημόσιοι λειτουργοί), ακόμα και όταν δεν πιστεύουμε σε αυτό το σύστημα και το "κοινωνικό συμβόλαιο" και διεκδικούμε τη μεταβολή του.
Τουλάχιστον όμως εμείς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας και να απαιτήσουμε - χωρίς εμπάθειες, αυτά περί φυλακής και Τιμωρίας είναι ατελέσφορα και αδιέξοδα - τη μεταστροφή της πλειοψηφίας σε μια νέα συνθήκη συμβίωσης που, αν μη τι άλλο, θα εγγυείται τα αυτονόητα, και την επιστροφή (έστω μέρους) των κλεμμένων (και τα ακίνητά σας και οι καταθέσεις εκτός ΕΕ γίνονται δεκτά...) με αντάλλαγμα μια νέα κοινωνική ειρήνη. Η τελευταία όμως δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην αλήθεια και στη δικαίωση για όσα μας έφεραν ως εδώ και στον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό των συνταγματικών αξιών. Εμάς, όλο το αίμα μας ανέβηκε στο κεφάλι όταν διαβάσαμε αυτό το «αποκρυβείσα φορολογική ύλη»στο σημείωμα που μας καλούσε στην περαίωση. Φυσικά δεν προχωρήσαμε σε αυτήν, αντιθέτως εκείνοι που μας κατάκλεψαν το έπραξαν και καθάρισαν πολύ φτηνά τη φωλιά τους..
3. Ακόμη και σήμερα στο χείλος της αβύσσου, όπου υποτίθεται ότι rien ne vas plus, η πλειοψηφία που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε συνεχίζει(!) να μην σέβεται ούτε τον εαυτό της: από τους γιατρούς που συνεχίζουν να μην δίνουν απόδειξη και να μην καταβάλλουν φόρους, ως εκείνους τους φτωχοδιάβολους που απαιτούν να πληρώνονται κανονικά, όταν προσφεύγουν στη θυσία και στο πολιτικά ιερό δικαίωμα της απεργίας, με διπλή επιβάρυνση του κοινωνικού συνόλου, αλλά και ιδιαιτέρως μιας μειοψηφίας που συνεχίζει στωικά να χρηματοδοτεί τους υπόλοιπους.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και εκείνα τα παιδιά αυτής της πλειοψηφίας που επιθυμούν να εκφράσουν τη ριζική και βίαιη διαφωνία τους σε αυτό το πολιτικό σύστημα, επιλέγουν να το επιχειρήσουν γρήγορα fast-food, ατσούμπαλα, ανέξοδα και αδιέξοδα, με μια καταναλωτική μοναξιά και λαιμαργία, διαμέσου μιας αγελώδους μπαχαλοβίας ή ακόμα και τρομοκρατίας της πυρκαγιάς, ανερμάρτιστης, ασυνάρτητης και (αυτο)καταστροφικής τόσο για τους ίδιους όσο και για τα δικαιώματα και την κοινωνία.
Τα στοιχεία αυτής της πολιτικοοικονομικής κρίσης είναι ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Ακόμη και εκείνα που φαντάζουν τόσο ελληνικά, βαλκανικά ή βυζαντινά αποτελούν παθογένειες και άλλων εθνικών κρατών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως γραφειοκρατίας και δομής εξουσίας. Η απάντηση τους απέναντι στην οικονομική κατάρρευση δεν μπορεί να δοθεί εθνικά και σε καμία περίπτωση δεν θα τελεσφορήσει μέσα από μια ανακατανομή σε βάρος της εργασίας. Σε αυτό το πνεύμα αυξάνονται όσοι βλέπουν δυνατότητα εξόδου από την κρίση μέσω ενός κοινού ευρωπαϊκού μετώπου και αναδιάρθρωση-ευρωεπενδύσεις με φορολογική δικαιοσύνη. Θα προτιμούσα να δω ενώσεις εργαζομένων και τα κινήματα να πρωτοστατούν σε αυτή τη διεκδίκηση και όχι τον πρωθυπουργό μιας χώρας να προσφεύγει ως ΜΚΟ σε συλλογή υπογραφών αντί να διεκδικήσει τα αυτονόητα στα κατάλληλα φόρα.
Έως τότε θα έχει καταφέρει αυτή η χώρα να μεταβάλλει τις δομές της (από και με ποιο πολιτικό υποκείμενο;) και οι πολίτες της να σέβονται στοιχειωδώς και το διπλανό τους αντί να παλινδρομούν ανάμεσα σε γλύψιμο, πελατειακές σχέσεις, κλοπή του πλησίον και σε κλωτσοπατινάδα;
Φοβάμαι για το μετά την κρίση..
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=4690
