Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Προσωπικό σημείωμα για αυτούς που φεύγουν και αυτούς που μένουν

Όπως σιγά - σιγά φεύγουν κι ενώνονται με το άπειρο θραύσματα και ογκόλιθοι των βάσεων όπου διαμορφώσαμε την προσωπικότητά μας, μπορούμε να αφουγκραστούμε τον τεκτονικό κρότο του εφήμερου της θνητότητας σαν επιτακτικό ερώτημα: τι αφήνουμε πίσω μας και ποια νέα πραγματικότητα προβάλλει από το ξεγύμνωμά μας πάνω στην οποία θα μπορούν να χτίσουν οι ερχόμενοι;
__
Θυμάμαι 12 χρόνια πριν στο υπόγειο του νοσοκομείου, ντύνοντας το γυμνό πατέρα μου στα νεκρικά του ρούχα και με το ευγενικό του απολυτίκιο μέσα στο κεφάλι, πώς συνειδητοποίησα μεμιάς ότι η απώλεια μεταφραζόταν στη διαρκή παρουσία του μέσα τις αξίες, τους δρόμους και τη ρίζα που μου εμπιστεύτηκε...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου