Στην περίπτωση των 300 η κυβέρνηση έπρεπε πολύ νωρίτερα να διερευνήσει τη δυνατότητα απονομής διαφορετικών καθεστώτων προστασίας στους απεργούς, κατά περίπτωση και με βάση το νομικό πλαίσιο, (όπως έχουν προτείνει 3 σημαντικά διεθνή δίκτυα και το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών) χωρίς να χαθεί πολύτιμος χρόνος για την υγεία των ανθρώπων αυτών που κανείς δεν θέλει να πάρει στο λαιμό του.
Σήμερα πλέον, είναι επικίνδυνα οριακό και ακραίο να αρνείται να τους δώσει αυτό που ζητούν και εκ των πραγμάτων δικαιούνται: προστασία για ανθρωπιστικούς λόγους (άρ.21.4 του ν.3907/2011). Αν βρεθούν άλλοι μετανάστες να προχωρήσουν σε απεργία πείνας με τον ίδιο στόχο (να καταστρέψουν την υγεία τους για μια άδεια διαμονής), όπως έχει γίνει και αλλού, τότε το πρόβλημα το έχει η πολιτεία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που πρέπει να σκεφτεί να αλλάξει τις πολιτικές της ξεκινώντας από την προστασία της εργασίας και καταλήγοντας στις χώρες προέλευσης (βλ.πιο κάτω).
Άσχετα αν κανείς διαφωνεί – όπως ο υπογράφων - με τη μεθόδευση, την σκοπιμότητα αυτής της επιλογής κινητοποίησης και τελικά μονομερούς θυσίας των μεταναστών στις παρούσες κοινωνικο-δικαιικές συνθήκες (μόλις είχε ψηφιστεί καλύτερο νομοθετικό πλαίσιο για το άσυλο και τους μετανάστες χωρίς χαρτιά), δεν μπορεί παρά να σταθεί με σεβασμό και προβληματισμό μπροστά στον αγώνα των ανθρώπων αυτών. Όχι μόνο για το πάθος και την απελπισία εκείνου που έχει τύχει εκμετάλλευσης για χρόνια και εκτός από αναγνώριση δεν έχει λάβει και στοιχειώδη προστασία ως εργαζόμενος.
Αλλά και γιατί αναδεικνύει σοβαρότατα και οξεία προβλήματα τα οποία αν δεν αναγνωρίσουμε και δεν αντιμετωπίσουμε άμεσα απειλούν όχι μόνο να διαρρήξουν την κοινωνικήν συνοχή και να κατατροπώσουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας, αλλά και να μας στριμώξουν σε ένα ακόμη αδιέξοδο της σύγχρονης κοινωνικο-πολιτικής μας ιστορίας:
- Δεν νοείται μεταναστευτική πολιτική με κατακερματισμό αρμοδιοτήτων και ανυπαρξία συντονισμού ανάμεσα σε 4 (και ενίοτε 5) υπουργεία, όπως συμβαίνει σήμερα. Επίσης δεν είναι λογικό διυπουργικές επιτροπές ή έστω οιαδήποτε επιχειρησιακή μορφή διαχείρισης προβλημάτων και φαινομένων να υλοποιούνται σε επίπεδο Υπουργών και Υφυπουργών, και να συντονίζονται από έναν(μία) εκ των δευτέρων. Με όλες τις καλές προθέσεις το σχήμα αυτό είναι δυσλειτουργικό.
- Η σημερινή κατάσταση είναι έκτακτη, επείγουσα – διαφέρει από τη μετανάστευση του ’90 που γνωρίζαμε, σε αριθμούς, μορφή και σε οικονομία υποδοχής - και ενδεχομένως να κλιμακωθεί ακόμη περισσότερο. Δεν νοείται διαχείριση – απάντηση ευνομούμενου κράτους με εργαλεία καθημερινής διοίκησης σαν να μη συμβαίνει τίποτα εξαιρετικό.
- Ελάχιστη εκκίνηση πρέπει να είναι η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης σε περιοχές όπου οι μεγάλοι αριθμοί εισερχομένων (Έβρος, εδώ και λίγες μέρες Κρήτη) σημαίνουν και μαζικές παραβιάσεις ή αδυναμία προστασίας δικαιωμάτων χιλιάδων, ανάμεσά τους, παιδιών, γυναικών και ασθενών. Η γειτονική Ιταλία προέβη στο αυτονόητο αυτό μέτρο με την πρώτη χιλιάδα Τυνησίων που ξεβράστηκαν στη Lampedusa.
- Σε αυτήν την προσπάθεια διάσωσης του αυτονόητου (να μην πεθαίνουν ή υποφέρουν άνθρωποι, να μην ξεφτυαρίζονται άνθρωποι στο κέντρο της Αθήνας και των πόλεων με δυσμενείς συνέπειες για όλους) η ΕΕ έχει ήδη διαθέσει και μπορεί να συμβάλλει με αρκετούς έως άφθονους πόρους και καταμερισμό βαρών (αφού πρώτα κάνουμε το στοιχειώδες ανθρωπιστικό και διοικητικό καθήκον μας) τόσο για τη φιλοξενία-προστασία όσο και για την επιστροφή όπου και όταν αυτό είναι εφικτό.
- Τέλος, αυτό που έχουμε μπροστά στα μάτια μας δεν είναι – μόνο – το μεταναστευτικό. Αν τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη κατέφθαναν ως μετανάστες, νέοι και τα πιο δυναμικά κομμάτια ενεργού εργατικού δυναμικού Ασίας και Αφρικής όπως και πρόσφυγες πετρελαιοπολέμων, σήμερα είναι προφανές ότι γενιές ολόκληρες της Βόρειας Αφρικής και των Αραβικών-Ασιατικών χωρών είναι αποφασισμένες να μην περιμένουν άσκοπα, τη μεταβολή της μοίρας τους, κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Οι κοινωνίες αυτές, οι ηγεσίες των οποίων στις περισσότερες περιπτώσεις στηρίζονταν από τη Δύση, εκρήγνυνται η μια μετά την άλλη, καθώς οι λαοί ανέλαβαν να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα, κάνοντας ακόμα και τη φοβέρα της Αλ Κάιντα να ωχριά μπροστά στην πολιτική ορμή τους.
Οι απωθήσεις στα σύνορα λίγο μπορεί να κάμψουν αυτήν την χειμαρρώδη μεταναστευτική-προσφυγική ροή. Η τελευταία σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και ουσιαστικής χρεωκοπίας ελάχιστα συνδέεται με πραγματικές ευκαιρίες απασχόλησης στην ΕΕ. Οπουδήποτε αλλού είναι καλύτερα από την αιώνια κόλαση και καταπίεση της χώρας προέλευσης. Πέρα από τις βραχυπρόθεσμες λύσεις επείγει να σκεφτούμε και να υλοποιήσουμε άμεσα μεσο-μακροπρόθεσμες πολιτικές ανάλογες προς τα φαινόμενα.
Η στρατιωτική άμυνα απέναντι σε ερχόμενους ειρηνικά ανθρώπους έχει αποδειχθεί ότι είναι τραγικά γελοία και αδύνατη-ατελέσφορη. Η μόνη απάντηση μπορεί να είναι η επένδυση στους ανθρώπους ξεκινώντας από τις ίδιες τις χώρες τους.
Οι «αναπτυξιακές» πολιτικές της ΕΕ και της Δύσης με την συνεκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων προς όφελος μεγάλων εταιρειών και συμφερόντων, ήταν εξαρχής καταδικασμένες να οδηγήσουν σε ένα χάος, το οποίο έχει αρχίσει να γεύεται εσχάτως και η ίδια η ευρωπαϊκή κοινωνία ερχόμενη κατάφατσα με τους πιο απωθημένους φόβους και εφιάλτες της. Από το φασισμό, το ρατσισμό και τον αυταρχισμό έως την φτώχεια και την ανθρωπιστική καταστροφή.
Επείγει, όσο δεν φανταζόμασταν ποτέ, ο επαναπροσδιορισμός της ανάπτυξης τόσο μέσα στην Ευρώπη όσο και έξω από αυτήν και στις χώρες της ευρύτερης διηπειρωτικής περιοχής της, καθώς και η ριζική μεταστροφή στην απόκρισή της απέναντι στην κρίση.
Λύσεις όπως η έκδοση ευρωομολόγων κατά το πρότυπο προτάσεων όπως αυτή (Varoufakis-Holland) μπορεί να είναι μονόδρομος απέναντι σε απρόβλεπτες, ανεξέλεγκτες και δραματικές εκρήξεις και ενρήξεις που θα τραυματίσουν και θα χαράξουν βαθιά την Ευρώπη και ακόμη περισσότερο την ευάλωτη χώρα μας και την αποπροσανατολισμένη και ζαλισμένη – μετά τα απανωτά χαστούκια – κοινωνία μας.
Aναδημοσίευση από το protagon.gr
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5666
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου