Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Ντροπή και Λύτρωση

Πριν μερικές μέρες μια δημόσια δήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (CPT) δεν είπε απλά ότι για εικοστό συνεχές έτος η μεταχείριση κρατουμένων στη χώρα μας είναι εξοργιστικά απαράδεκτη, αλλά ότι η ελληνική πολιτεία ψεύδεται όταν λέει ότι θέλει να αντιμετωπίσει και ότι έχει πάρει μέτρα για να βελτιώσει την κατάσταση.  Λίγες μέρες νωρίτερα μια άλλη Έκθεση (του FRA) επισήμαινε ότι υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης με δραματικές συνέπειες για όλους και απαιτούνται ανάλογες και άμεσες λύσεις.
Συνηθίζοντας στις φωνές κριτικής από διεθνή όργανα σχετικά με τις «απάνθρωπες» συνθήκες στους χώρους κράτησης και με τη μεταχείριση μεταναστών και προσφύγων, η ελληνική κοινή γνώμη έχει οδηγηθεί σε μια παρεξήγηση: Πιστεύει ότι αυτή η κριτική αφορά μόνο το «κράτος», με τον ίδιο τρόπο που επί χρόνια το προσλαμβάνει ως μια τεράστια αγελάδα που κρέμεται από τον ουρανό... Πιστεύει επίσης, ότι το πρόβλημα είναι των μεταναστών και κανενός άλλου. Λες και από την εξαθλίωση και το βασανιστήριο ή την εκμετάλλευση του πλησίον δεν κινδυνεύει καθόλου η υγεία, η προστασία των εργαζομένων, η ποιότητα ζωής και η εγκληματικότητα στις πόλεις, και τελικά το μέλλον των παιδιών μας.
Αντιθέτως, η ευθύνη είναι όλη δική μας. Αν ο εκάστοτε υπουργός απλά αγνοεί το πρόβλημα της μαζικής εισροής και ανάγκης λήψης μέτρων υποδοχής και υγειονομικής-κοινωνικής φροντίδας των ταλαιπωρημένων – αν μη τι άλλο για την προστασία της δημόσιας υγείας – το αποτέλεσμα είναι η φρικτή παραβίαση δικαιωμάτων και η κακομεταχείριση μικρών παιδιών, γυναικών και αδυνάμων. Όμως ο υπουργός συνεχίζει μια χαρά να είναι στη θέση του και αγέρωχος να παραπονιέται για την κακή μοίρα της χώρας, την ίδια στιγμή που το μέλλον επιφυλάσσει ακόμη μεγαλύτερες ροές και απαιτεί υπεύθυνες λύσεις. Ναι, όλοι οι Ευρωπαίοι εταίροι πρέπει να μοιραστούν τα βάρη, αλλά όχι πριν η χώρα μας κάνει το αυτονότητο καθήκον της για στοιχειώδη προστασία των ανθρώπων.
Δεν είναι μόνο η δική μας τύχη κακή, που έχουμε αυτή τη διοίκηση, αλλά και της Ευρώπης που θα άξιζε καλύτερους «φύλακες» για να επισημαίνουν τα ερχόμενα και να συμβάλλουν να μεταρρυθμιστεί ριζικά το σαθρό οικοδόμημα της «ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής».
Οι δε κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας, έλληνες και μετανάστες, περιμένουν πότε επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει τους υφιστάμενους πόρους για τους μετανάστες (από το Ταμείο Προσφύγων, το Ταμείο Επιστροφών, Ένταξης Μεταναστών και Συνόρων) και διεκδικώντας νέους για αναγκαίες επενδύσεις και αναπλάσεις, ώστε να αναβαθμίσει τη ρημαγμένη γειτονιά τους αντί να την παραδίδει στο έλεος της πιο αλυσιτελούς, απλουστευτικής και τελικά αυτοκαταστροφικής ξενοφοβικής υστερίας.
Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη. Τρεις πόλεις με νέους ανθρώπους, φοιτητές, αυριανούς επιστήμονες και με συλλογικές μνήμες διωγμών, προσφυγιάς και μετανάστευσης. Ε, ας κινήσουν ως τον Έβρο και τα κέντρα κράτησης χωρίς σημαίες και λάβαρα, χωρίς προκαταλήψεις και ιδέες σφηνωμένες στο κεφάλι: οι σπουδάζοντες γιατροί για να φροντίσουν, οι δικηγόροι για να ενημερώσουν και να προστατέψουν, οι κοινωνικοί λειτουργοί για να βοηθήσουν και όλοι μαζί για να βάλουν ένα χέρι για να φύγει αυτή η ντροπή και το στίγμα από το μέτωπο της σημερινής παρακμιακής, αλλά και πανικοβλημένης, αποπροσανατολισμένης ελληνικής κοινωνίας. Ίσως δε να ανακαλύψουν εκεί στα σύνορα, τα δικά τους όρια, τις αιτίες, τα κίνητρα για πράγματα μεγάλα, αλλά και τις θεμελιώδεις αξίες στις οποίες μπορείς, πράγματι, να ριζώσεις μια ζωή που να αξίζει...
Αναδημοσίευση από το protagon.gr
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5914

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου